Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2014

Η δεύτερη γειτονιά των "Οτάκου", Νακάνο

Γειά σας! Γειά σας! Καλωσήρθατε σε ένα ακόμα ποστ της κοντέσσας!
Σήμερα θα μιλήσουμε για το Νακάνο, μια περιοχή στο Τόκιο στην οποία βρέθηκα χτες ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ και η οποία αποτελεί τη δεύτερη γειτονιά των Οτάκου (ψάξτε τον όρο στο Google αν δε ξέρετε ήδη). Ποια είναι η πρώτη θα αναρωτιέστε μερικοί. Μα φυσικά η Πόλη των Ηλεκτρονικών, η Ακιχαμπάρα, για την οποία κάποια στιγμή πρέπει να μιλήσω. Αλλά αυτή τη φορά θα πάμε ένα μικρό ταξιδάκι στη λιγότερο γνωστή μικρή αδερφή της Ακίμπα που είμαι σχεδόν σίγουρη ότι κανείς εκτός από αυτούς που έχουν πολύ πόρωση με την Ιαπωνία γενικότερα (γκουχ!γκουχ! Πνίγηκα λίγο...) ξέρουν.

Και θα αναρωτιέστε λοιπόν... Τι εστί Νακάνο; Και θα σας απαντήσω. Μια παραδοσιακή γειτονιά του Τόκιο που κυριαρχείται από το γνωστό και μη εξαιρετέο σότενγκαϊ. Όχι αγαπητοί αναγνώστες! Μην ξύνετε το κεφάλι σας ερωτώμενοι τι στο καλό είναι αυτό το... πως το πές... κάτι-γκαϊ (πάντως όχι Χρήστος Σατιγκάι). Θα σας εξηγήσω αμέσως! Σότενγκαϊ (shotengai,商店街) σημαίνει κυριολεκτικά γειτονιά με μαγαζιά και είναι ένα μοναδικό είδος ιαπωνικής γειτονιάς που μοιάζει με διασταύρωση των στοών με τα μαγαζάκια στην Αθήνα και το Μοναστηράκι, μόνο που είναι πολύ... ιαπωνικό.



Εντάξει... ομολογώ ότι αν αντικαταστήσουμε τα ιαπωνικά με ελληνικά ίσως και να νομίζουμε ότι είμαστε Μοναστηράκι; Μπααα παραείναι καθαρά.

Στο τέλος του συγκεκριμένου σότενγκαϊ βρίσκεται η Πύλη του Παραδείσου... τουλάχιστον για όσους αγαπάνε τα χόμπι/άνιμε/μάνγκα/βιντεοπαιχνίδια, στη μορφή του Nakano Broadway, ενός μοναδικού κτιρίου γεμάτου μαγαζιά με μεταχειρισμένα βιβλία/φιγούρες/βιντεοπαιχνίδια κτλ. κτλ. Οι επιρρεπείς στις αγορές (γκουχ! γκουχ! Πάλι πνίγηκα!) συμβουλεύονται να μην κουβαλάνε πολλά μετρητά μαζί τους γιατί θα τα δουν να κάνουν φτερά με τον απολύτως νόμιμο τρόπο του "Μα ήταν τόσο φτηνό! Έπρεπε να το πάρω!" Ρωτήστε και μια φίλη μου που την άφησα να πάει εκεί τον Αύγουστο και τη βρήκα σπίτι με 3-4 σακούλες γεμάτες memorabilia!


Μα άσε με να σου εξηγήσω! Το βλέπεις το Γκοτζίλα; Ήταν το όνειρο μου να αποκτήσω μια μεγάλη σαύρα... Εεε...ναι την πράσινη εννοώ... Πού θα τη βάλω; Θα σου λέγα! Δίπλα από το κομοδίνο να τη χαϊδεύω!

Η ρετρό ατμόσφαιρα, οι χαμηλές τιμές και τα σπάνια αντικείμενα κάνουν το Nakano Broadway ιδανικό μέρος για να πας να πάρεις δώρα στους αγαπημένους σου. Βέβαια αν οι αγαπημένοι σου προτιμούν βαρετά πράγματα όπως κορνίζες, λουλούδια και άλλα τέτοια φλώρικα και δεν εκτιμούν το γαμάτο άγαλμα Alien που τους πήρες για το δωμάτιο τους... πρόβλημα σου. Να είχες πιο ενδιαφέροντες αγαπημένους. 


Η θεία Κούλα ποτέ δεν εκτίμησε το δώρο μου. Κρίμα γιατί χρησιμεύει και ως δονητής και το ξέρω ότι τα πράγματα δεν ήταν ποτέ ίδια από τότε που πέθανε ο θείος Λάκης (Σημείωση: Αν κάποιος από τους αναγνώστες έχει θείους Κούλα και Λάκη... ναι γι αυτούς μιλάω.)

Για σκεφτείτε αγαπητοί αναγνώστες πόσο κάνει ένα μάνγκα στην Ελλάδα. 8 ευρώ; 11 ευρώ; Εδώ μαξ να κάνει 500 γιεν και στα Mandarake του Nakano Broadway βρίσκεις ολοκληρωμένες σειρές με 150-200 γιεν τον τόμο! Τι σε εμποδίζει να γεμίσεις μια βαλίτσα με μάνγκα; Τι; Η γλώσσα; Α! Να μάθεις ιαπωνικά τότε. Αλλιώς κάτσε και δώσε τα λεφτά σου στις αμερικάνικες εταιρείες που έχουν τα δικαιώματα. Θέλετε να σας πονέσω λίγο παραπάνω; Στα Mandarake βρίσκεις μέχρι και υπογεγραμμένουν τόμους από τους δημιουργούς των σειρών. Θα ήθελες ένα αυτόγραφο του Akira Toriyama; Έφτασε! Απλά το πληρώνεις λίγο παραπάνω αλλά και πάλι... Αυτόγραφο του Oda του One Piece κανείς; 


Ζουλεύτε τώρα. Φοράω ματάκι! ΧΑ!

Για τους λάτρεις του cosplay υπάρχει μαγαζί που πουλά στολές οι οποίες είναι χειροποίητες από επαγγελματίες αλλά εκεί θα χρειαστεί να βάλεις βαθιά το χέρι στην τσέπη, η οποία μάλλον μέχρι τότε θα έχει τρυπήσει από τις πολλές βουτιές. Δερμάτινο jacket από το 進撃の巨人 (Attack on Titan); Φάτσα φόρα! Στολή Madoka Magicka; Μαζί με τη ροζ περούκα! Κρίμα που απαγορεύονται οι φωτογραφίες μόνο...

Θες ένα σκατουλάκι για το κινητό σου; Τράβα στα μαγαζιά με τις άπειρες φιγούρες και τα μπρελόκ κάθε είδους και ψάξε τα πάντα μέχρι τελικής πτώσεως! Μέχρι και τα κράνη των Power Rangers/Super Sentai έχει αν και αμφιβάλλω ότι θα χωράνε στις κεφάλες μας. 

Και φυσικά για εμένα και τους υπόλοιπους gamers, μαγαζάκια με μεταχειρισμένα παιχνίδια από PS4 μέχρι και Super Nintendo. Έπιασα στα χέρια μου μια αυθεντική κασέτα Pokemon και μόνο που δε με πήραν τα ζουμιά. Έφυγα με σακούλα γεμάτη PSP RPGs που δε ξέρω πότε στο καλό θα παίξω αλλά ήταν πολύ φτηνά και σε άριστη κατάσταση! #δικαιολογίες

Εκτός αυτών φυσικά υπάρχουν και άλλα μαγαζιά... Από γλυκά κάθε είδους...


Κρατάμε τους οτάκου χοντρούς για να μη μπορούν να μας ξεφύγουν από το 1950... Nyeheheh...

Μέχρι γκαλερί/βιβλιοπωλεία με... ομολογουμένως περίεργα πράγματα...


Μη ρωτάτε... Η εξήγηση είναι μία...



Τελικά το Nakano ήταν μια πολύ διασκεδαστική εμπειρία και θα ξαναπήγαινα άνετα. Το συστήνω ως must-go σε όσους θα ήθελαν να ψωνίσουν manga/figures etc. αλλά έχουν περιορισμένο προϋπολογισμό και σε όσους θέλουν να δουν μια παραδοσιακή εμπορική γειτονιά του Τόκιο. Εγώ έπρεπε να φύγω λίγο νωρίς γιατί ήθελα να κάνω...


Σόρρι... Δεν κρατήθηκα...

Και μετά από αυτό το ανώριμο αστείο παρουσιάζω τις γενικές πληροφορίες για το Νακάνο.

Νακάνο-Nakano (中野)
Πρόσβαση:
Nakano Station 
 JR - Chuo Line
 Private - Chuo Sobu Line
 Metro- Tozai Line
Μέρη ενδιαφέροντος: Σότενγκαϊ μπροστά από το Σταθμό (Βόρεια έξοδος), Nakano Broadway (στο   τέλος του σότενγκαϊ, Nakano Sun Plaza (τριγωνικό κτίριο που μοιάζει με αρχηγείο κακών σε ταινία και είναι κοντά στο σταθμό)
Ψώνια:Στο σότενγκαϊ, Nakano Broadway, Don Quixote (ένα πράμα σα τα Jumbo)
Σπεσιαλιτέ: Παραδοσικά γλυκά, Ράμεν
Dress Code: Άνετο για να ανεβοκατεβαίνεις τους ορόφους στο Nakano Broadway, otaku-chic (ιδέα  δεν έχω τι είναι αυτό, τώρα το εφηύρα... λετε να το πατεντάρω;)








Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014

Χο χο χο! Μέρι Κουρίσουμασου!

Ιαπωνιστί πάντα!
Γεια σας αγαπητοί αναγνώστες! Καιρό έχουμε να τα πούμε. Ομολογώ στενοχωριέμαι που δε γράφω όσο συχνά θέλω αλλά οσονούπω μετακομίζω και έχω τρεχάματα με την αναζήτηση σπιτιού οπότε τα Σαββατοκύριακα μου τα περνάω βλέπωντας διαμερίσματα στο Τόκιο. Oh well!

Μιας και είμαστε στην περίοδο ας μιλήσουμε για την αγαπημένη μας (μου βασικά) γιορτή, τα Χριστούγεννα! Ή αλλιώς τη χαρά του καταναλωτή! Γιατί τι είναι τα Χριστούγεννα; Δώρα και γλυκά! Τι; Κάτι άκουσα για ένα Χριστούλη. Ποιος είναι αυτός; Δεν τον ξέρω; Τι σχέση έχει με τα Χριστούγεννα; Αχεμ!

Τώρα θα μου πείτε τα Χριστούγεννα είναι μια χριστιανική γιορτή (υποτίθεται) οπότε τι δουλειά έχουν στην Ιαπωνία που όλοι είναι βασικά άθεοι ή χριστιανοί όταν παντρεύονται και βουδιστές όταν κηδεύονται. Ισλαμιστές δεν είναι σε κάποια περίσταση απ' ότι ξέρω γιατί αγαπάνε το χοιρινό (και καλά κάνουν). Τέλος πάντων, δεν κολλάει η όλη υπόθεση. Όμως, όπως και με το Χάλοουιν και τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, οι Ιάπωνες έχουν κάνει το εξής: έχουν πάρει τις δυτικές γιορτές και τους έχουν αλλάξει τα φώτα... εεε... εννοώ τις έχουν προσαρμόσει στα μέτρα τους.


Ναι αυτό εννοώ. Κιμον-Αϊ-Βασίλης. (πηγή εικόνας)

Επιπλέον τα Χριστούγεννα είναι καταναλωτική γιορτή οπότε τι πιο ιδανικό για τους Ιάπωνες; Αυτό σημαίνει ότι τα γιορτάζουν πολύ έντονα αλλά δεν έχουν καμία μα καμία σχέση με τον τρόπο που τα γιορτάζουμε εμείς. Και φυσικά σχεδόν κανείς δεν ξέρει γιατί ακριβώς γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα. Μα για τα δώρα φυσικά! Α και κάτι για έναν ιδρυτή μιας θρησκείας μπλα μπλα αλλά για τα δώρα βασικά. 

Πώς γιορτάζουν λοιπόν οι Ιάπωνες τα Χριστούγεννα; Μα φυσικά από το Νοέμβριο μέχρι τις 25 Δεκεμβρίου γεμίζοντας τα πάντα με τους κλασικούς γιορτινούς στολισμούς. Φωτάκια, λαμπάκια και όλη η χαρά του κιτς στη διάθεση σας. Στο Τόκιο ειδικά η κατανάλωση ρεύματος χτυπάει κόκκινο.


Φαντάσου χαράτσι που θα πλήρωναν στη ΔΕΗ! (πηγή εικόνας)

Η παραπάνω εικόνα δεν είναι από την Πανδώρα στο Άβαταρ αλλά από το Tokyo Midtown στο Ροπόνγκι που είναι ένα χλιδάτο συγκρότημα κτιρίων, μαγαζιών και διαμερισμάτων το οποίο τυχαίνει να ξέρω αρκετά καλά γιατί έχω γνωστούς που μένουν εκεί. Τα καλά του να έχεις πλούσιους φίλους. Άσχετο. Αν σας αρέσουν αυτά τα φωτεινά τα Χριστούγεννα το Τόκιο είναι γεμάτο από δαύτα. 

Τώρα, τα Χριστούγεννα στην Ιαπωνία πέρα από τα δώρα έχουν να κάνουν με τα γλυκά!!! Ναι, όπως πάντα οι Ιάπωνες βρίσκουν μια δικαιολογία να χώνουν τα μούτρα τους στα ζαχαρώδη προϊόντα χωρίς τύψεις. Ειδικά στα κέικ. Στη Δύση τρώνε χριστουγεννιάτικο κορμό. Στην Ελλάδα μελομακάρονα και κουραμπιέδες. Και στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι γαλουπούλα φυσικά. Οι Ιάπωνες τα Χριστούγεννα τρώνε... κέικ. Τούρτες. Αυτό. Τίποτα παραπάνω. Και φυσικά τα κέικ αυτά τα τρώνε ΜΟΝΟ τη Χριστουγεννιάτικη περίοδο. Από τις 25 και μετά μένουν απούλητα. Λες και τους το απαγόρευσε κάποιος. 

Και εδώ ανοίγουμε παρένθεση με μια νότα κουλτούρας: 
Στην Ιαπωνία οι γυναίκες τείνουν να παντρεύονται μικρές. Αν και τα τελευταία χρόνια αυτό έχει αλλάξει υπάρχει ακόμα κοινωνική πίεση που θέλει μια γυναίκα να παντρεύεται πριν τα 25. Έτσι έχει βγει μια φράση που λέει ότι οι γυναίκες είναι σα τα Χριστουγεννιάτικα κέικ. Μετά τα 25 δε τις θέλει κανείς. Μάλιστα.. Εγώ πάντως θα τρώω Χριστουγεννιάτικα κέικ και μετά τις 25! Έτσι γιατί ζω στα άκρα! Τι θα κάνεις γι αυτό Ιαπωνία ε; Μου λες; Θα με κάνεις ντα; Δε σε φοβάμαι ρε και εσένα και τα χαζά στερεότυπα σου!


Τα κέικ είναι πολύ νόστιμα για να πάνε χαμένα με ακούς Ιαπωνία; (πηγή εικόνας)

Τέλος θα ήθελα να θέσω την ερώτηση... Τι είδους γιορτή είναι τα Χριστούγεννα; Χριστιανική θα μου πείτε, ναι, καταναλωτική θα μου πείτε, ναι, αλλά τι άλλο; Είναι μια οικογενειακή γιορτή. Μια ευκαιρία να μαζευτείτε οικογενειακά, να φάτε, να πιείτε, να κουτσουμπολέψετε τη θεία Τούλα και το θείο Μάκη και γενικά να κάνετε πράγματα που κάνουν όλες οι οικογένειες. Ε, στην Ιαπωνία μόνο οικογενειακή γιορτή δεν είναι τα Χριστούγεννα! Δεν ξέρω πως στο καλό προέκυψε αλλά εδώ τα Χριστούγεννα είναι κάτι σαν τον Άγιο Βαλεντίνο! Γιορτή για ζευγάρια. Μην τυχόν και βγεις Παραμονή έξω μόνος, θα νοιώσεις τη μπακουριά να σου επιτίθεται από παντού. Ζευγάρια, ζευγάρια, ζευγάρια, άντε καμιά οικογένεια λίγο πιο πέρα. Είναι ξεκάθαρο ότι οι Ιάπωνες δε μετέφρασαν καλά το πως γιορτάζεται η γιορτή. Αλλά ποιος νοιάζεται μωρέ; Γι αυτούς είναι απλά μια ευκαιρία για ψώνια και... εμχ... σεξ. 

Και μετά του χανγκόβερ της Παραμονής τι απομένει; Τίποτα! Ανήμερα τα Χριστούγεννα (που φυσικά δεν είναι αργία και θα τη δουλέψω κανονικά... -.-) οι στολισμοί εξαφανίζονται ως δια μαγείας. Αυτό ήταν. Τέλος. Με το που το ρολόι χτυπήσει 12 τα μεσάνυχτα την Παραμονή, τα Χριστούγεννα, ωσάν μια άλλη Σταχτοπούτα φεύγουν από την Ιαπωνία αφήνοντας μόνο ένα γοβάκι πίσω. Αυτό βέβαια, όσο περίεργο και αν ακούγεται, έχει μια πολύ λογική εξήγηση. Η Πρωτοχρονιά είναι μόνο μια εβδομάδα μακριά και μιας και είναι μια παραδοσιακή γιορτή για τους Ιάπωνες, όλο το φόκους πάει εκεί. Θα γράψω και για την Πρωτοχρονιά φυσικά αργότερα! 

Ως τότε Μέρι Κουρίσουμασου που λέμε και εδώ στο Τζαπάν! Σας αφήνω με ένα ιαπωνικό χριστουγεννιάτικο τραγούδι. Το κλασικότερο και το προσωπικό μου αγαπημένο! Πέρασαν 30 χρόνια από τότε που βγήκε! Απολαύστε! 

Γιαμασίτα Τάτσουρo - Christmas Eve









Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2014

Χαρά στη Χαρατζούκου!

Ουφ! Πάλι καθυστέρησα να γράψω! Συγνώμη αλλά μπορεί να τελείωσα με την επάρκεια την Παρασκευή (την πήρα παρεπιπτόντως γιουπί!!!), όμως αυτή τη βδομάδα λείπουν 2 άτομα από την ομάδα μου στο γραφείο και, όπως καταλαβαίνετε έχει πέσει πολλή δουλειά. Τουλάχιστον το Σαββατοκύριακο μπόρεσα να ξεκουραστώ και να το διασκεδάσω!

Βλέπετε την Παρασκευή ήρθε στο Τόκιο μια Ελληνίδα φίλη μου που σπουδάζει στη Σεούλ. Για λόγους προστασίας προσωπικών δεδομένων θα την πούμε A-san. Όπως ακριβώς ονομάζονται τα πρόσωπα στις σκανδαλοθηρικές εφημερίδες της Ιαπωνίας. Όχι δεν κάναμε ξετσίπωτα πράγματα αλλά έχει πλάκα να χρησιμοποιείς τα αρχικά λες και έκανες κάτι σκανδαλώδες. Η A-san λοιπόν θα επισκεπτόταν για πρώτη φορά την Ιαπωνία και έπρεπε να δει τα βασικά. Και για πείτε μου τι είναι το νο1 πράγμα που πρέπει να κάνει κάποιος εδώ; Να δει χεντάι; Ουστ από δω! Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είστε βρώμικα μυαλά. Δηλαδή έλεος! Τι; Εγώ είμαι;  ヽ(`-´#)ノ   Δεν ξέρετε τι λέτε!!!! Η απάντηση είναι ΨΩΝΙΑ. Αυτή η χώρα είναι απλά ο Παράδεισος του καταναλωτή. Και ο εφιάλτης του κουμμουνιστή επίσης χαχαχαχα!!! 

Τώρα που πλησιάζει ο χειμώνας πρέπει να κάνουμε στοκ σε ρούχα και παλτά γιατί και εδώ και στη Σεούλ (ειδικά στη Σεούλ) κάνει πολικό ψύχος. Αύριο θα έχουμε 7 βαθμούς... Τι χαρά...(´;ω;`) Οπότε ήταν η ιδανική ευκαιρία να πάμε για ψώνια στις 2 γειτονιές που αποτελούν τη Μέκκα της ιαπωνικής μόδας. Τη Σιμπούγια και τη Χαρατζούκου. Εδώ θα μιλήσουμε για τη δεύτερη. Έτσι λοιπόν εγώ, η A-san και η S-san (η Γιαπωνέζα φίλη της Α-san) βρεθήκαμε να περπατάμε σε ένα από τα πολυσύχναστα μέρη του ήδη πολυσύχναστου Τόκιο. Ο σταθμός είναι βγαλμένος από άλλες εποχές αλλά αυτό και ο ναός Meiji (που δεν πήγαμε γιατί κυκλοφορεί μια αρρώστια εκεί ή κάτι τέτοιο κουλό) είναι τα μόνα απομεινάρια του παρελθόντος σε αυτή την περιοχή. 


Και μια φωτό της προκοπής δε μπορώ να πάρω πριν μου κάνουν φωτοβομβίδα οι αποδείξεις του σήμερα... ένα βανάκι και μια σούπερ-ηρωίδα μεταμφιεσμένη σε άνθρωπο προφανώς. 


Είχε λιιιιιγο κόσμο... Και να σκεφτείτε ότι ήταν Σάββατο και τότε έχει σχετικά λιγότερο κόσμο από τις Κυριακές που είναι κάπως έτσι: 


Κυριολεκτική λαοθάλασσα. Μέχρι και ρεύματα έχει.

Τελικά ο κόσμος που συναντήσαμε περπατώντας την Τακεσίτα ήταν κάπως έτσι:


Πφφφ... Έρημος σου λέω. Αφού φοβόμουν να περπατήσω μόνη μέσα σε τόση ερημιά. 

Αυτή είναι η Τακεσίτα. Ένας από τους λιγοστούς μικρούς δρόμους στην Ιαπωνία με όνομα. Γιατί εδώ στην Ιαπωνία μόνο οι μεγάλοι λεωφόροι έχουν όνομα και οι μικροί δρόμοι όχι. Οπότε πώς βρίσκεις μια διεύθυνση θα μου πείτε. Με νούμερα και πολλή τύχη. Και να έχεις βάλει στόχο. "Μένω στο τρίτο σπίτι, δεξιά του κήπου που είναι πίσω από τον πωλητή που πουλάει χυμό σταφύλι και απέναντι από το convenience store με την αφίσα One Piece. Α όχι. Αυτό ήταν τον περασμένο μήνα. Αυτό το μήνα έχει αφίσα μια σούπα." Κάπως έτσι. Αλλά παρεκτρεπόμαστε. 

Η Τακεσίτα θυμίζει πολύ το Μοναστηράκι γιατί είναι γεμάτη με μαγαζάκια που πουλάνε διάφορα (κυρίως ρούχα, παπούτσια και μούφες idol goods) και έχει και κράχτες για να σε δελεάσουν. Σε αντίθεση με την Ελλάδα βέβαια είναι ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΦΤΗΝΑ. Και πιο χαριτωμένα. Μπορείς επίσης να βρεις εισητήρια για συναυλίες επί πληρωμής του ενός νεφρού σου. Η Τακεσίτα είναι αγαπημένο στέκι για τα σχολιαρόπαιδα και τους φασιονίστας που μερικές φορές αναρωτιέσαι αν απλά άνοιξαν τη ντουλάπα τους, πήραν ότι βρήκαν μέσα (ένα πόντσο και την φούστα μπαλαρίνας από την 6η Δημοτικού μαζί με τις γκόθικ μπότες) και το έριξαν πάνω τους. Μερικά ντυσίματα παραείναι εξτρήμ ακόμα και για μένα που αγαπώ τη μόδα. Ο Γαβαλάς υποθέτω θα έκανε πάρτι. Για περισσότερο κάψιμο ΙΔΟΥ ! Σας προειδοποιώ ότι οποιοδήποτε πρόβλημα στα μάτια σας δεν είναι δική μου ευθύνη.

Πέραν της Τακεσίτα η Χαρατζούκου αποτελείται από μικρά στενάκια με τρέντι μαγαζάκια και καφέ και νόστιμα εστιατόρια. Όπως αυτό που πήγαμε και φάγαμε τονκάτσου. 


Κάρι-τονκάτσου. Ο αριθμός του foodporn σε αυτό το μπλογκ είναι περιορισμένος προς αποφυγή πολλαπλών οργασμών που μπορούν να καταστρέψουν τον εγκέφαλο σας. You're welcome!

Και φυσικά μην ξεχνάμε τους μεγάλους δρόμους : Μέιτζι (που αν πάρεις ίσα κάτου σε βγάζει Σιμπούγια) και Ομοτεσάντο (που όπως είδατε στην δε'υτερη εικόνα είναι τόσο άδειος που βλέπεις τη μπάλα με το σανό να περνά στον ορίζοντα). Και αυτό το μαγαζί με τα ποπκόρν στην Ομοτεσάντο που έχει μια ουρά χιλιομέτρων πάντα και δε θα καταλάβω ποτέ μα ποτέ το γιατί. Ποιος στο καλό περιμένει δύο ώρες στην ωρά μέσα στο ψοφόκρυο για να πάρει ΠΟΠΚΟΡΝ! ΠΟΠΚΟΡΝ! Εκτός και το βούτυρο πάνω τους το έπηξαν χερουβήμ με άδεια γαλακτοκόμου τίποτα δεν δικαιολογεί την τρέλα που βιώνω κάθε φορά που περνάω μπροστά από αυτό το μαγαζί.  Και πρόκειται για ένα πιο-mainstream-πεθαίνεις αμερικάνικο franchise!  Ομολογώ ότι θέλω μια μέρα που θα έχω άπειρο χρόνο για σκότωμα να περιμένω στην ουρά για να δοκιμάσω. Αλλά λέτε να έχει τίποτα ναρκωτικά μέσα και να εθιστώ; Να πάω τότε! (≧∇≦) 

Όμως όσο και να ιδρώνει το χαζο-ποπκόρν δεν πιάνει μία στην κλασική σπεσιαλιτέ της περιοχής! Τις κρέπες!! Για την ακρίβεια... Τις κρέπες-υπερπαραγωγή. Γιατί για τους Ιάπωνες δε φτάνει μια απλή ποταπή κρέπα. Πρέπει να έχει μέσα την Άρτα και τα Γιάνεννα και την Πρέβεζα ακόμα για τους πιο απαιτητικούς. Ας περιγράψω μια απλη Χαρατζουκιώτικη κρέπα... Αχέμ... Κρέμα custard, παγωτό πράσινο τσάι, κομμάτι μπράουνι, φράουλες, σαντιγύ και ίσως λίγο τυραμισού αν περισσεύει χώρος. Όλοι οι καλοί χωράνε. Και φυσικά εγώ και η A-san δοκιμάσαμε για πρώτη φορά...


Κρέπα, παιδεία και ψώνια στην Ασία!


Ορίστε για να με πιστέψετε. Αυτά δεν είναι κρέπες. Είναι ολόκληρο έργο τέχνης! Που τρώγεται.

Τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν την νοστιμιά της Χαρατζουκιώτικης κρέπας. Πρέπει να τη φας για να καταλάβεις... και θα καταλάβεις πίστεψε με. Μέσα σε αυτή την κρέπα κρύβονται τα μυστικά του σύμπαντος ολάκερου. Εμ βέβαια! Τόσο μεγάλη που είναι. Την επόμενη φορά θα επιχειρήσω να φάω τη μεγαλύτερη όλων αν και θα βγω Κ.Ο. το ξέρω καλά. Αντί να φάω την κρέπα θα με φάει αυτή... 

Τέλος πάντων. Μετά από μια διασκεδαστική μέρα γύρισα σπίτι πτώμα και φορτωμένη κάμποσα κιλάκια ψώνια. Και, μιας και μιλάμε για μια περιοχή της Ιαπωνίας, και πιο συγκεκριμένα, του Τόκιο, θα εγκαινιάσω μια λίστα πληροφοριών για όσους σκοπεύουν να την επισκεφτούν στο άμεσο μέλλον.

Χαρατζούκου-Harajuku (原宿)
Πρόσβαση: JR - Yamanote Line (Harajuku Station)
                   Metro- Chiyoda Line (Jinguumae Station)
Μέρη ενδιαφέροντος: Τακεσίτα, Ομοτεσάντο, Μέιτζι (ονόματα δρόμων), 
                                    Ναός Μέιτζι, πάρκο ναού
Ψώνια: Παντού!!! Στην Τακεσίτα και στους γύρω δρόμους.
            Εμπορικά κέντρα: La Foret, Tokkyu Plaza
            Τρέντι μαγαζιά της Δύσης: Zara, H&M, Forever21 (must-go δεν έχουμε στην Ελλάδα και                   είναι και πιο φτηνό και πιο μοδάτο από τα H&M)
Σπεσιαλιτέ: Κρέπες, Βάφλες και άλλα γλυκά,  Calbee (μαγαζί όπου μπορείς να αγοράσεις τα                           περιβόητα τσιπς με σοκολάτα)
Dress Code: Ότι πιο τρέντι ή ότι πιο κουλό. 

Have fun!!

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014

Έλα να τα πιούμε!

'Οχι δεν είναι προπαγάνδα υπέρ του αλκοολισμού. Εξάλλου η κοντέσσα δεν πίνει πολύ αλκοόλ και ούτε καπνίζει. Αλλά που και που, όταν το καλούν οι περιστάσεις θα κάνω την εξαίρεση να πιω μια μπύρα ή ένα κοκτέιλ. Όταν αυτές οι περιστάσεις είναι μια απαραίτητη κοινωνική υποχρέωση τότε δεν έχω και πολλές επιλογές, έτσι δεν είναι;

Και για ποια κοινωνική υποχρέωση μιλάω; Γάμος; Βαφτίσια; Όχι φυσικά. Μιας και εδώ πέρα είναι Ιαπωνία έχουμε κάποιες... εεε... ιδιαίτερες κοινωνικές περιστάσεις που είναι μέρος της κουλτούρας της χώρας και τις οποίες οι ξένοι δεν καταλαβαίνουν (και δεν εκτιμούν) μέχρι να ζήσουν. Και σήμερα θα μιλήσουμε για μια από αυτές τις περιστάσεις... Τα nomikai (νομικάι, 飲み会), δηλαδή τις εξόδους με τους συναδέλφους από τη δουλειά για βρώση, πόση και άπειρες δόσεις γέλιου (και μεθυσμένων salarymen). Τις προάλλες βρέθηκα στο πρώτο μου nomikai και... ΠΕΡΑΣΑ ΤΕΛΕΙΑ! Αλήθεια... στις ταινίες και τις σειρές τα nomikai τα δαιμονοποιούν γιατί ο άντρας της οικογένειας προτιμούσε να πηγαίνει με τους συναδέλφους να μπεκρουλιάζει παρά να γυρίσει σπίτι στην οικογένεια του. Ξέρετε κάτι; Αν είχα και γω να διαλέξω ανάμεσα στο να περάσω ώρα με τους συναδέλφους μου γελώντας και λέγοντας ιστορίες και να ακούω κρεβατομουρμούρα... ε... προφανώς ξέρετε τι θα διάλεγα. Την κρεβατομουρμούρα! Αστειεύομαι φυσικά! Nomikai φορέβαααα!


Αρκεί το πρωί να μην ξυπνάς έτσι στον φιλικό κάδο της γειτονιάς σου. Ακόμα χειρότερα... η γειτονιά μου δεν έχει κάδους. Πού στο &%$^& είμαι;

Τα nomikai χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες. Η πρώτη είναι τα νορμάλ nomikai ή αλλιώς αυτά που οργανώνονται μια στο τόσο για την κοινωνικοποίηση και για να έχεις την ευκαιρία να δεις τον προϊστάμενο σου ντίρλα και να του μιλήσεις με απλά, καθημερινά ιαπωνικά αντί για keigo (μια μέρα θα αναλύσω και αυτό το θέμα, να μου το θυμήσετε).  Η δεύτερη είναι τα kangeikai (κανγκέεεεε-τραβάμε το ε-κάι, 歓迎会) ή αλλιώς πάρτι υποδοχής για τους νέους υπαλλήλους στο οποίο γνωρίζεσαι με τους συναδέλφους και τα πίνετε όπως στο κανονικό nomikai. Και η τρίτη κατηγορία είναι τα soubetsukai (σοοο-τραβάμε το ο-κάι, 送別会) ή αλλιώς αποχαιρετιστικά πάρτι όπους αποχαιρετάς τους υπαλλήλους που φεύγουν και τα πίνετε όλοι παρέα. Βασικά τα πίνετε... τα πίνετε πολύ. Εξ ου και το nomikai που κυριολεκτικά σημαίνει... πάρτι για να τα πιεις. Όχι να τον πιεις... ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ! ΤΙ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΠΕΙΤΕ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΒΡΩΜΙΚΟ ΜΥΑΛΟ; Όλοι είμαστε άλλωστε!

Το nomikai στο οποίο βρέθηκα την περασμένη Πέμπτη άνηκε στη δεύτερη κατηγορία και ήταν αφιερωμένο σε εμένα! Χοχοχο! Αυτό σημαίνει ότι όλοι πλήρωσαν εκτός εμού! Η κοντέσα έμεινε ευχαριστημένη από αυτή την εξέλιξη. Ήμασταν γύρω στα 12 άτομα από τα οποία μόνο εγώ και η υπεύθυνη για εμένα ήταν γυναίκες. Μπορώ να πω ότι ήμασταν μια ακριβής κλιμακοποιημένη αναπαράσταση του γραφείου στο οποίο βρισκόμαστε γύρω στους 60 νοματαίους και μόνο οι 10 είμαστε γυναίκες. Φυσικά σε όλο το κτίριο είμαι η μόνη ξανθιά, Δυτική αλλά δε με ενοχλεί... Τώρα στο nomikai... Τα ποτά ήταν τζαμπέ οπότε... ήπια. Γιατί να μην πιω; Τον άκουσα λίγο γιατί ήπια μπύρα και μετά βότκα αλλά σιγά... Δεν ήταν ότι θα πήγαινα στη δουλειά την επόμενη μέρα... Τι; Πήγα; Ωχ ναι! Βασικά δεν είχα hangover ευτυχώς οπότε κάπως τα κατάφερα να σύρω το κουφάρι μου μέχρι την ΝΤΤ (aka Cosmote της Ιαπωνίας και εργασιακό μου χώρο). Και είχαμε πολύ δουλειά την Παρασκευή... ένα πρόβλημα λύναμε, 2 εμφανίζονταν... Η Λερναία Ύδρα της Νισσάν. Υπέροχα... Αλλά πίσω στο θέμα μας!

Στα nomikai η κοινωνικοποίηση με τους συναδέλφους επιβάλλεται για να έχεις μια υγιή συνεργασία. Σε αντίθεση με τη Δυτική φιλοσοφία της ανόδου στη δουλειά με το να πατάς επί πτωμάτων και να μην εμπιστεύεσαι κανέναν (γιατί είναι όλοι κακοί και θέλουν να με προδώσουν και να κλέψουν το πρέσιους μου!!!), στην Ασία και δη στην Ιαπωνία, η άνοδος επέρχεται μόνο με καλή συνεργασία και εμπιστοσύνη. Μόνο μέσα από την ομαδική δουλειά γίνεσαι καλύτερος. Βόηθα με να σε βοηθώ λοιπόν και κράτα μου τα μαλλιά ενώ ξερνάω από τις πολλές μπύρες που ήπιαμε παρέα!

Και τι ωραίες μπόμπες που φτιάχνουν όταν τις ανακατεύεις με Ιαπωνικό αλκοόλ... Αντίο συκώτι μου!

Θεωρητικά μπορείς να το αρνηθείς αλλά δεν είναι καλό για σένα στην πορεία. Πήγαινε και πιες λίγο στην ανάγκη. Δε θα σε κατηγορήσει κανένας εκτός και το αφεντικό σου είναι καθίκι και σε αναγκάσει στην οποία περίπτωση απλά δώς του μια μπουνιά και πέρνα από το ταμείο ανεργίας την επόμενη μέρα. Ναι... αυτό δεν είναι καλό. Αλλά θέλω να πιστεύω ότι τέτοια αφεντικά είναι κατάλοιπα του παρελθόντος... που δε λέει και πολλά γιατί όπως είπα η Ιαπωνία είναι χρονοντούλαπο. Εγώ τουλάχιστον είμαι τυχερή σε αυτό το θέμα. 

Γενικά πάντως αν έχεις καλή σχέση με τους συναδέλφους σου περνάς τέλεια στα nomikai. Μπορείτε να μοιραστείτε αστείες ιστορίες, περιστατικά στη δουλειά, συμβουλές για τα πάντα και... να προσποιηθείτε το DJ με μια κουτάλα και ένα nabe (κάτι σαν ιαπωνική κατσαρόλα)... Τι θέλετε να πείτε μόνο εγώ το κάνω αυτό; Οκ. Ήμουν λίγο μεθυσμένη και υπήρξε ενθάρρυνση!!! Επίσης είμαι ξετσίπωτη και τα ξερνάω όλα στο μπλογκ μου. 

Το μόνο κακό με τα nomikai είναι αυτό που ανέφερα παραπάνω. Αν δουλεύεις την επόμενη μέρα πρέπει να είσαι στην εντέλεια. Το ότι ξενύχτησες και πρόλαβες στο τσακ το τελευταίο τρένο δεν μετράει. Το έχω ξαναπεί ότι οι Ιάπωνες σιχαίνονται τις δικαιολογίες. 


Εγώ δε φταίω σε τίποτα! Είμαι πάντα στην ώρα μου! Να ξύπναγες νωρίτερα!

Δε γνωρίζω τις απόψεις όλων των Ιαπώνων αλλά και των ξένων όσον αφορά τα nomikai αλλά μπορεί να διίστανται όπως όλες οι γνώμες από τότε που ένας Νεάρντεταλ αποφάσισε να κάνει ντιμπέιτ για το αν θα έπρεπε η όχι να κυνηγήσουν στην Άνω Ραχούλα όπου έχει φωλιά ένας μαστόδοντας. Υπάρχουν αυτοί που είναι υπέρ και αυτοί που είναι κατά. Κατά μπορώ να φανταστώ ότι είναι οι παντρεμένοι που έχουν ψυχή και θέλουν να δουν την οικογένεια τους. Αλλά για έναν ελεύθερο άνθρωπο σαν και μένα (το "Θα ζήσω ελεύθερο πουλί" είναι ο ύμνος μου, σοβαρά τώρα) αυτές οι ευκαιρίες είναι ανεκτίμητες ειδικά όταν οι συνάδελφοι σου είναι όλοι τους αστείοι και πρόσχαροι άνθρωποι. Θα πιω στην υγειά τους! Και στη δικιά μου!

Την επόμενη φορά θα προσπαθήσω να τους πείσω να πάμε σε κανένα ελληνικό εστιατόριο. Τα σουβλάκια περιμένουν!!!! 


Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2014

Μικρά και εύπεπτα...

Γεια σας! Γεια σας! Η χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου σας χαιρετά!

Αυτό το Σαββατοκύριακο δεν έκανα κάτι ιδιαίτερο. Κυρίως γιατί το Νοέμβριο δίνω ένα διαγώνισμα για μια επάρκεια (εδώ στο Τζαπάν το να έχεις επάρκεια είναι ίσως πιο σημαντικό από τα πτυχία και τις γνώσεις) και κάθομαι μέσα για να διαβάσω. Δεν διαβάζω και πάρα πολύ γρήγορα στα ιαπωνικά, τουλάχιστον όχι με την αστραπιαία ταχύτητα με την οποία καταβροχθίζω κείμενα στα ελληνικά και τα αγγλικά (περίπου 1.5 φορές πιο γρήγορα από έναν σχετικά γρήγορο αναγνώστη... μου έχουν πει ότι παραείμαι γρήγορη) και ανησυχώ μήπως δε προλάβω το όριο του χρόνου. Τέλος πάντων, αν δε μου κάτσει στα ιαπωνικά το δίνω στα αγγλικά να είμαι σίγουρη... Αλλά τι σας νοιάζει εσάς για το διαγώνισμα μου; Πάμε σε κάτι άλλο.

Αυτή τη φορά λοιπόν είπα να κάνω ένα σχετικά μικρό ποστ (συγνώμη προκαταβολικά!) για πράγματα που έχω παρατηρήσει όσο είμαι εδώ και που βρήκα ενδιαφέροντα, διασκεδαστικά ή περίεργα όπως...

Εκλογές!!!
Την ερχόμενη Κυριακή η Σόκα (η πόλη που μένω αυτή τη στιγμή) έχει δημοτικές εκλογές και όλοι βρίσκονται σε προεκλογικό πυρετό!!! Όλοι; Χα! Αστειεύομαι! Σε αντίθεση με την Ελλάδα που πριν από τις εκλογές σε πνίγουν σε αφίσες, διαφημίσεις και οτιδήποτε άλλο εδώ είναι σχετικά νέκρα. Όχι ότι δεν υπάρχουν! Αφίσες έχει αλλά μια-δύο σε κάθε γειτονιά. Προεκλογικά φυλλάδια λαμβάνω αλλά 2-3 κάθε εβδομάδα. 

Και το πιο αστείο; Κάθε πρωί στο σταθμό είναι κάτι παππούδια ντυμένα με πολύχρωμα αντιανεμικά στα χρώματα των υποψηφίων (φούξια, τυρκουάζ, μωβ... τι σα τους δικούς μας τους βαρετούς με τη στάνταρ παλέτα;) και σε καλημερίζουν και δίνουν φυλλάδια ή μιλάνε στο μικρόφωνο. Και είναι πάντα παππούδια! Δεν έχω δει νέους να ασχολούνται! Το είχα ακούσει ότι οι νέοι στην Ιαπωνία δεν ενδιαφέρονται για την πολιτική (που εξηγεί γιατί η χώρα εξακολουθεί να ψηφίζει συντηριτικά ενώ τα νιάτα φοράνε λολίτα/πανκ) αλλά φυσικά δεν το περίμενα και έτσι!

 Αν έχετε δει επίσης στις ταινίες οι υποψήφιοι κάνουν περιοδεία με ένα βανάκι και μια ντουντούκα και λένε σε όλες τις γειτονιές για τον πολιτικό τους αγώνα. Κάτι τέτοια δεν κάναμε και στην Ελλάδα του 50; Α ρε Ιαπωνία χρονοντούλαπο!


Και στη συνέχεια για να χαλαρώσετε θα σας τραγουδήσω μια επιτυχία του Τόρι Βοσουκόπουρου! (πηγή εικόνας)

Και φυσικά στις γειτονιές έχουν στηθεί κάτι μεγάλοι πίνακες όπου ποστάρουν τις προεκλογικές αφίσες αλλά στη δική μου δεν έχει βάλει κανείς. Ναι, τόσο στου διαόλου τη μάνα μένω που μας ξέχασαν και οι πολιτικοί... Αν ήταν Ελλάδα μόνο τότε θα μας θυμόντουσαν...

Πεζοδρόμια!!!
Η μάλλον η έλλειψη τους. Και πριν το παρεξηγήσετε, ναι, υπάρχουν κανονικά πεζοδρόμια εδώ. Αλλά μόνο στους μεγάλους δρόμους. Οι γειτονιές είναι μόνο άσφαλτος ή κάτι μπασταρδεμένα πεζοδρόμια που μοιάζουν κάπως έτσι:


Μια νύχτα η άσφαλτος μέθυσε και έκανε σεξ με το πεζοδρόμιο και ιδού το αποτέλεσμα!

Και φυσικά αυτό σημαίνει ότι αν περπατάω στη γειτονιά και περάσει ένα αμάζι, αν ο δρόμος είναι στενός, εγώ θα αγκαλιάσω τον τοίχο. Και οι δρόμοι είναι τόσο στενοί που αλοίμονο αν βρεθούν δύο αμάξια στον ίδιο δρόμο να πηγαίνουν σε αντίθετες κατευθύνσεις. Ή τρια! Τότε απλά τραβάς βίντεο τις μανούβρες, τις ανεβάζεις σε fast forward στο Youtube με μουσική υπόκρουση Yakety Sax και μαζεύεις views.

Σνακ!!!
Το έχω ξαναπεί αλλά εδώ τα σνακ είναι βγαλμένα από τον Παράδεισο. Τόσο που όταν πάω σουπερμάρκετ σκέφτομαι με τις ώρες τι να πάρω και καταλήγω φυσικά να μην πάρω τίποτα γιατί απλά δεν έχω ιδέα! Τόσα πολλά πράγματα και φυσικά οι Ιάπωνες που αγαπάνε το product placement έχουν βάλει τη φάτσα ηρώων στα πάντα. Π.χ. τις προάλλες βρήκα σνακ Πίκατσου!


Δεν ξέρω, μπορεί να είναι φτιαγμένα από κρέας Πίκατσου... ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ!

Έχω βρει μπισκότα Μούμιν (θα τα πάρω κάποια στιγμή, είναι τόσο γλυκούλια!), γκοφρέτες Pretty
Cure και φυσικά τις επικές καραμέλες ΠΟΥΤΣΟ (δεν κάνω πλάκα, το καλύτερο όνομα έβερ λέμε!) με τον Levi από το Attack On Titan απ' έξω. Οι καραμέλες είναι πολύ μαλακές. Δεν ξέρω αν θέλουν να μας πουν κάτι για τον Levi... Πάντως σας συστήνω να φάτε ΠΟΥΤΣΟ (χιχιχι) γιατί θα σας αρέσει!


Αυτοματοποίηση παντού!!!
Εντάξει υπερβάλλω λίγο αλλά όταν τα μισά μαγαζιά που πας να φας έχουν αυτόματες ράμπες να αφήνεις το φαγητό και μηχανές όπου πληρώνεις, παίρνεις κουπόνι και το δίνεις για να πάρεις τη μερίδα σου, ε, αυτό πάει την αυτοματοποίηση ένα βήμα παραπάνω. Και το να δουλεύεις στο ΙΤ σημαίνει ακόμα ένα βήμα παραπάνω.
Προσωπικός υπολογιστής που ανοίγει μόνο με την κάρτα σου, αναγνώριση φλεβών του χεριού σου... αναμένω το σκαν του ματιού αλλά που θα πάει! Αυτή την εποχή είμαι στην αντίστοιχη Κοσμοτέ της Ιαπωνίας και δουλεύω για το δίκτυο της Νισσάν. Κάποια στιγμή θα το δω το ρομπότ συνάδελφο! Μέχρι τότε θα πληρώνω στους αυτόματους πωλητές ακουμπώντας το κινητό μου στη στην ειδική επιφάνεια.


Αυτά για σήμερα παιδιά! Μέχρι το Νοέμβριο μπορεί να γράφω πιο αραιά αλλά θα επανέλθω. Την επόμενη εβδομάδα μάλλον θα πάω Ντίσνεϋλαντ για να γιορτάσουμε το Χάλοουϊν οπότε έχω πράγματα να διηγηθώ! Ογιασουμιά!

Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2014

Fujiland ή αλλιώς η μέρα που ανέβηκα στο πιο τρομακτικό roller coaster... και επέζησα.

Αλλά πριν διηγηθώ ας μοιραστώ κάτι άσχετο μαζί σας. Εδώ στην Ιαπωνία στις 5 το απόγευμα τα μεγάφωνα του Δήμου παίζουν μια μουσικούλα και μια φωνή ανακοινώνει στα παιδάκια ότι νύχτωσε και πρέπει να πάνε σπίτι. Την πρώτη φορά που το άκουσα νόμιζα ότι θα κάναμε άσκηση σεισμού και φρίκαρα... αλλά όχι! Αυτό γίνεται κάθε μέρα. Πάλι καλά που δουλεύω καθημερινές αλλιώς θα είχα δολοφονήσει κάποιον! (o ̄∇ ̄o)♪

Ωραία! Πάμε στο θέμα μας! Χθες Σάββατο 11 Οκτωβρίου του Σωτηρίου Έτους 2014 ξύπνησα στις 4 τα χαράματα για να πάω στο πάρκο με τα μεγαλύτερα rollercoaster στην Ιαπωνία. Fujiland! Στους πρόποδες του βουνού Φούτζι στην επαρχία Γιαμανάσι κάποιος είχε τη φαεινή ιδέα να φτιάξει ένα θεματικό πάρκο με τεράστια roller coaster. Δυστυχώς για εμάς στην Ελλάδα τα μεγάλα roller coaster είναι κάτι ανύπαρκτο εκτός και μετράτε την κάμπια στο Allou... Γατάκια... Δεν ξέρετε τι εστί roller coaster... Ούτε και γω γιατί τα πιο εξτρήμ που είχα πάει ήταν αυτά στη Disneyland... Γατάκι και εγώ. Τα τρενάκια στη Disneyland είναι για παιδάκια του νηπιαγωγείου... Δεν περίμενα να είναι τόσο τρομακτικά και καλύτερα γιατί αλλιώς δε θα ανέβαινα να σπάσω το ρεκόρ των περισότερρων 'μαλάκα΄ ανά δευτερόλεπτο. Αλλά ας το πάρουμε από την αρχή. Αυτό το ποστ θα είναι το μεγαλύτερο που έχω γράψει οπότε πάρτε ποπ κορν και ξεκινάμε!

Την Δευτέρα και εν μέσω τυφώνα είχα κανονίσει να βγω με τη φίλη μου τη Μάρι (τρελή όσο και γω) στη Σιντζούκου για δείπνο. Εκεί γνώρισα την Έρικο, μια φίλη της Μάρι, που κουβαλάει τον ίδιο βαθμό τρέλας με εμάς. Και προέκυψε ότι το Σάββατο θα πήγαιναν στη Fujiland και φυσικά με κάλεσαν. Γιατί να πω όχι; Χάνεται τέτοια ευκαιρία; Έτσι κανονίστηκε η Σαββατιάτικη εκδρομή.

Ξύπνησα λοιπόν στις 4 γιατί θα έπρεπε να κάνω παραπάνω από 3 ώρες και έπρεπε να είμαστε εκεί νωρίς για να πάρουμε τα πάσα γρήγορης εισόδου στα τρενάκια. Πήρα λοιπόν το τρένο των 5 από τη Σόκα και άλλαξα 3 γραμμές για να βρεθώ στη Σιντζούκου να πάρω το τοπικό JR για το σταθμό του Ότσουκι κοντά στο Φούτζι όπου είχαμε ραντεβού με τη Μάρι και την Έρικο. Εγώ φυσικά ως τρελός νουμπάς στα τοπικά τρένα δεν ήξερα ότι έπρεπε να βγάλω αριθμημένο εισητήριο και έχασα το τρένο... Αντί αυτού έτρεχα σα το Βέγγο να αλλάξω εισητήριο μέσα στον σχεδόν έρημο σταθμό της Σιντζούκου... >_< Τελικά μπήκα σε λάθος τρένο, το κατάλαβα τελευταία στιγμή, πέρασα στην άλλη αποβάθρα και πρόλαβα το κανονικό 3 λεπτά πριν φύγει... Είμαι κωλόφαρδη στην ατυχία μου τελικά...

Έτσι άφησα πίσω το Τόκιο, που μετά από λίγο έδωσε τη θέση του σε ένα δάσος... Τι στο; Λίγο έσκυψα κεφάλι και από ουρανοξύστες βρέθηκα στη μέση του πουθενά; Μπράβο Ιαπωνία! Πώς στο καλό παντρεύεις τόσο εύκολα την εξέλιξη με το παρθένο περιβάλλον δε θα το καταλάβω ποτέ! Μετά από λίγο λοιπόν έφτασα Ότσουκι και άλλαξα και άλλο τρένο να πάω στη Fujiland. Μαζί και ένα σωρό ορειβάτες προς το Φούτζι συμπεριλαμβανομένου και ενός τυπά με το πιο ενοχλητικό γέλιο στον κόσμο. Δεν μπορώ να το περιγράψω αλλά πραγματικά μπορώ να καταλάβω γιατί μερικοί άνθρωποι φτάνουν στο φόνο! *κρύβει μαχαίρι* Όχι εγώ φυσικά!

Τελικά έφτασα εκεί λίγο μετά τις 9 και βρήκα τη Μάρι που με πήγε εκεί που περίμενε η Έρικο για τα πάσα... Περιττό να πω είχαν σχεδόν ξεπουλήσει πριν φτάσουμε στα ταμεία και απλά πήραμε ότι είχε απομείνει... Οι ουρές στην Ιαπωνία είναι τρομακτικές. Μια μέρα θα κάνω αφιέρωμα σε αυτό που οι Ιάπωνες αντέχουν αλλά οι Έλληνες δεν παλεύουν με τίποτα. Ουρές ωρών.


Και αυτή είναι απλά η ουρά για να μπουν στο Crazy Mouse...Το από πίσω είχε την δεκαπλάσια...

Αλλά η 'Ερικο φρίκαρε χειρότερα από εμένα να ανέβει στο Φουτζιγιάμα (που κάποτε είχε το ρεκόρ για το ψηλότερο rollercoaster στον κόσμο) οπότε πήγαμε στο καρουζέλ που φαινόταν πιο ήπιο για να χαλαρώσουμε. Αχ! Τι ωραία που είναι στο καρουζέλ! Ειδικά όταν οι μόνοι που κάνουν το γύρο είναι 3 νταρντάνες και 2 πιτσιρίκια. 


Έχουμε σουάγκ όμως δε μπορείς να πεις. Καρουζέλ σουάγκ!

Μετά από αυτό ήταν ώρα να πάμε στο Φουτζιγιάμα. Δεν ήξερα τι με περιμένει αλλά δε φαινόταν τόσο τρομακτικό όσο το Eejanaika που σε περιστρέφει και 360 μοίρες μαζί με το πάνω κάτω. Εκεί δε τα προλάβαμε τα πάσα. Πάλι καλά... Το Φουτζιγιάμα λοιπόν φαινόταν νορμάλ σε μένα και δεν είχα τρόμο, ούτε έκανα ασκήσεις όπως η Έρικο για να προετοιμαστώ. Ίσως θα έπρεπε τελικά.


Σχετικά νορμάλ.

Έπρεπε να περιμένω ότι δε θα ήταν και τόσο νορμάλ από το μέγεθος και μόνο, από το γεγονός ότι βάλαμε όλα μας τα πράγματα σε θυρίδες και από το ότι φεύγοντας από την αποβάθρα άρχισαν να μας χειροκροτάνε. Όχι σοβαρά. Μας χειροκροτούσαν. Λες και θα πηγαίναμε να σφάξουμε το δράκο. Μάλλον να τον καβαλήσουμε. Και άρχισε η ανάβαση. 10 μέτρα, 30 μέτρα, 50 μέτρα, 70 μέτρα... η υψοφοβία μου σε μέρη με αέρα άρχισε να επιτίθειται... 79 μέτρα και... Μαλακάααααα! Μια τεράστια πτώση σε ιλλιγιώδη ταχύτητα. Οι Ιάπωνες φυσικά δεν είναι σα τους κρυώκολους τους Ευρωπαίους που στη Disneyland στο Παρίσι περνούσαν όλα τα roller coaster με Pokerface. Αυτοί εδώ ουρλιάζουν. Οπότε και εγώ μαζί! Βρισιές, κατάρες, βεβαίωση ότι θα πεθάνουμε όλοι. Στα ελληνικά φυσικά! Η Έρικο δε μίλαγε είχε μείνει... Η Μάρι το διασκέδαζε και άφηνε και τα χέρια. Εγώ ήμουν κάπου στη μέση. Πανικόβλητη αλλά είχε και την πλάκα του. 3:30 λεπτά πάνω κάτω πέρα δώθε και πάτησα σε στέρεο έδαφος. Δεν έχω φωτογραφία αλλά τα μαλλιά μας ήταν σα παιδιά του Cthulhu! 

Και κάπως έτσι έχασα την πραγματική roller coaster παρθενιά μου. Το συνιστώ αν δεν έχετε καρδιακά προβλήματα! Βγαίνοντας τα κορίτσια με ρώτησαν τι σημαίνει το ΜΑΛΑΚΑΑΑΑ που φώναζα συνεχώς. Τους είπα και το βρήκαν αρκετά διασκεδαστικό να το φωνάζουν στο επόμενο που θα πηγαίναμε. Μη τολμήσει κανείς να με κατηγορήσει ότι διεφθείρω αθώες Γιαπωνέζες! Είναι από την ίδια πάστα με μένα οι συγκεκριμένες!

Μετά από ένα ευχάριστο διάλειμμα για τακογιάκι είπαμε να πάμε στο Τακαμπίσα (Takabisha) το οποίο μόλις το είδα έγινα άσπρη σαν πανί. "Πάει το τακογιάκι" σκέφτηκα... Θα το φάει κάποιος από κάτω σε υγρή μορφή. Φυσικά η Μάρι χαιρόταν και η Έρικο συμμεριζόταν τις απόψεις μου. Για να καταλάβετε τι εστί Τακαμπίσα...




Το χειρότερο είναι ότι σταματά στη μέση και λες: "Τελείωσε;" Αλλά όχι! Ανεβαίνεις σχεδόν κάθετα και μετά πέφτεις κάθετα... το οποίο το μισώ! Ενώ μου αρέσουν τα πέρα δώθε και τα γύρω γύρω το πάνω κάτω δε το μπορώ με τίποτα! Οπότε μάλλον ήταν κάρμα που όταν μπήκαμε παρουσιάστηκε πρόβλημα στον μηχανισμό και το έκλεισαν προσωρινά. Ναι, μάλλον ήταν η ενέργεια από το "Δεθελωδεθελωδεθελω" που επανάμβανα μέσα μου. Έτσι, με τη Μάρι λίγο μουτρωμένη, πήγαμε σε κάτι πιο ήπιο. 

Το στοιχειωμένο σπίτι του Κιτάρο από το γνωστό μάνγκα Gegege no Kitaro! Ομολογώ πως η διακόσμηση ήταν χαριτωμένη...

Σα πολύς κόσμος δε περνά έξω από ένα στοιχειωμένο σπίτι;

Τα κορίτσια μου είπαν ότι ενώ το άνιμε ήταν πιο παιδικό, το μάνγκα είναι τρομακτικό. Λογικό εφόσον έχει να κάνει με δαίμονες (γιοκάι) της ιαπωνικής μυθοπλασίας. Πάντως τα αγαλματάκια ήταν ευκαιρία για φωτογραφία!

Στο είπα ότι θα το έκανε! Κόλλα το! Το έπαιξα στο στοίχημα 5 προς 1 ότι θα τον αποκεφάλιζε!

Και τα cutout του Κιτάρο και των φίλων του μέσα στις πρασινάδες ήταν σα να ζωντάνεψε το μάνγκα και να περπατούσε δίπλα μας.


Μα έχετε δει πιο χαριτωμένο μάτι που περπατάει; (Medamaoyaji)

Πάντως πέραν του χαριτωμένου σκηνικού η ατραξιόν δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο. Απλά σε έβαζαν να κάτσεις σε ένα δωμάτιο, να βάλεις ακουστικά και, αφού έσβηναν τα φώτα, έβγαινα τα φαντάσματα και σου μιλούσαν. Ενίοτε προσπαθούσαν να σε τρομάξουν. Η Μαρί πεταγόταν και εγώ φυσικά είχα σκάσει στα γέλια. Δε φοβάται τα roller coaster αλλά αυτά τα πράγματα την τρομάζουν. Φυσικά αυτό θα παίξει ρόλο μετά. 

Ήταν σχεδόν μεσημέρι οπότε είπαμε να πάμε κάπου αλλού πρώτα και μετά να πάμε να φάμε. Και είπα εγώ... Πάμε στο Ντοντόνπα! Μπράβο Αρσινόη! Ωραία ιδέα! Το είδα όλο μια ευθεία με ιλιγγιώδη ταχύτητα και είπα "Πόσο τρομακτικό να είναι; Δεν έχει πάνω και κάτω. Απλά πας σφαίρα." Οπότε στηθήκαμε στην ουρά που είχε μεγαλώσει εφόσον έκλεισε το Τακαμπίσα. Πόσο μεγάλη ήταν η ουρά; 2 ώρες! 2 ολόκληρες ώρες! Ποιος Έλληνας πέραν εμού θα είχε την υπομονή να κάτσει τόσο πολύ για 2 λεπτά υπόθεση; Πέραν από τους παππούδες στην Εφορία. Εκεί είναι σημαντικό. Εδώ είναι για πλάκα. Κανείς λοιπόν! Ούτε και γω αλλά ας όψεται που είχα παρέα και μιλάγαμε για πολλά πράγματα. Και ήρθε η στιγμή...

Χειροκροτήματα πάλι. Και μετά αναμονή στο τούνελ. Μια φωνή ανακοινώνει εκτόξευση. 3,2,1... ΧΑΟΣ! Ήταν τόσο γρήγορο που ένιωσα τα μάγουλα μου να τραβιούνται πίσω! Ξέρετε όπως στα καρτούν! Ούτε να φωνάξω δε μπορούσα! Και δεν ήταν μόνο αυτό... Νόμιζα ότι ήταν ευθεία. Ξαφνικά από το πουθενά εμφανίζεται αυτό!


Αν η Κόλαση είχε είσοδο θα ήταν κάπως έτσι...


Καλωσήρθατε! Μπανάκι με λάβα στις 9! Καλή πτώση!

Η ανάβαση ήταν τόσο απότομη και γρήγορη που χτύπησα το κεφάλι μου πίσω στο κάθισμα και η πτώση τόσο ξαφνική που πρόλαβα μόνο να βγάλω μια άναρθρη κραυγή πριν βρεθώ ξανά στο έδαφος. Ναι, ήταν τόσο γρήγορο. 40 δευτερόλεπτα αλλά θα μου μείνει χαραγμένο στη μνήμη για πάντα. Τι στο καλό έγινε; Πού είμαι; Πού πάω; Τι συμβαίνει; 

Φυσικά καμιά μας δε το περίμενε και όλες χτυπήσαμε το κεφάλι μας. Ζαλισμένες και πεινασμένες πήγαμε για πίτσα και χαλάρωση. Ήταν ήδη αρκετά αργά. 2 ώρες αναμονή για αυτό... Ποτέ ξανά! 

Η Μάρι ήθελε να πάμε στο Οχυρό όπου παίζεις ένα παιχνίδι απόδρασης όπως στις ταινίες δράσης. Ομολογώ ότι ακουγόταν γαμάτο οπότε πήραμε πάσα. Εγώ από την άλλη ήθελα πάσει θυσία να πάμε στο Στοιχειωμένο Νοσοκομείο αλλά η Μάρι το φοβόταν πάρα πολύ! Η Έρικο ήταν κουλ με όλα.

 Πριν πάμε πήγαμε χαλαρά στη μεγάλη ρόδα από όπου τράβηξα και τις φωτογραφίες του Ντοντόνπα. Όταν το είδαμε από ψηλά είπαμε ότι μάλλον δεν θα ανεβαίναμε αν ξέραμε ότι υπάρχει εκείνο το... το πράγμα... Ταυτόχρονα κατασκοπεύαμε ένα ζευγαράκι στο διπλανό θάλαμο γιατί λέγεται ότι αυτή η ρόδα είναι δημοφιλής για "εξομολογήσεις αγάπης" τουτέστι "confessions of love" και φυσικά δε θα καταλάβω ποτέ τους Ιάπωνες σε αυτό το θέμα! Βαφτίζεις ένα μέρος Νο1 στις Εξομολογήσεις και πάει ο άλλος την κοπελιά να της το πει. Δηλαδή που είναι το σασπένς! Αν την πας εκεί θα ξέρει! Το εν λόγω ζευγαράκι βέβαια δεν φάνηκε να τα πάει καλά. Πριν κατέβει η ρόδα και μπουν σε σημείο που τους χάσαμε, ο τυπάς είχε ιδρώσει. Λέτε να τον απέρριψε; Δε πειράζει φίλε! Υπάρχουν και άλλες.

Αφού κατεβήκαμε, περάσαμε έτσι για πλάκα από τη χώρα του "Τόμας το Τρενάκι" που είναι για τα πιτσιρίκια. Είναι άδικο! Θέλω και γω να ανέβω στον Τόμας. Βέβαια τα ανθρωπόμορφα τρένα ξεφεύγουν λίγο από το χαριτωμένο και παίρνουν μια τροπή προς το τρομακτικό όταν υπάρχει αυτό:


Όταν έχει πανσέληνο σφάζω παιδάκια και καίω ντίζελ με το αίμα τους!

ΑΑΑΑΑΑ! Αυτό το βλέμμα θα με στοιχειώνει στους εφιάλτες μου! Θα με κυνηγάει αυτό το τρένο με αυτό το βλέμμα χωρίς να ανοιγοκλείνει τα ματόκλαδα του. Με αυτό το χαμόγελο. Για πάντα... 

Ξεφύγαμε από το τρενο του Σατανά και φτάσαμε έξω από το Οχυρό όπου είχε τεράστια ουρά και θα έκλεινε σε λίγο. Και, όπως πάντα, βρήκα ευκαιρία για μια χαζή φωτογραφία. 


Βγάλτε με από εδω!!! Δε θέλω να μου πέσει το σαπούνι!!!


Αλλά τότε ήταν που καταλάβαμε ότι πήραμε λάθος πάσο και ότι τελικά ήταν για το... Στοιχειωμένο Νοσοκομείο! Μια χαρά που έκανα δε περιγράφεται! Από όλα τα μέρη στο πάρκο σε αυτό ήθελα να πάω! 900 μέτρα όχι από ένα βαρετό στοιχειωμένο σπίτι με 2-3 μηχανικές κούκλες αλλά ένα κανονικό τριώροφο νοσοκομείο με πτέρυγες και αληθινούς ηθοποιούς ντυμένους ζόμπι, έτοιμους να σου πεταχτούν και να σε τρομάξουν. Με μια λέξη: ΤΕΛΕΙΑ! Έχω αδυναμία στα στοιχειωμένα σπίτια και τέτοιες ατραξιόν! Και το ότι είχαμε πάσο σήμαινε ότι δε θα περιμέναμε στην ουρά! Που δε μπορούσαμε κιόλας γιατί ήταν τόσο μεγάλη που απλά έκλεισε για τη μέρα!


Η Ιαπωνία πάει τον τρόμο σε άλλο επίπεδο!

Η Μάρι όλη την ώρα ήταν σάντουιτς ανάμεσα σε εμένα και την Έρικο και ομολογώ ότι πρέπει να χάλασα την πιάτσα γιατί δεν φοβόμουν. Αντίθετα μου φαινόντουσαν γαμάτα. Και περνάγαμε τα ζόμπι και τους μίλαγα "Συγνώμη για την ενόχληση!" και "Ωραίο πτώμα!".  Μια φορά ακούστηκε ουρλιαχτό και είπα "O Michael Jackson!!" Δυστυχώς φωτογραφίες απαγορεύονται αλλά όλο και κάτι θα κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο. 

Το κακό ήταν ότι μας είχαν μαζί με 2 ζευγαράκια της κακιάς ώρας που ήθελαν να μείνουν να τρομάξουν μόνα τους και έμειναν πίσω. Τα ζόμπι τρομάζουν τους τελευταίους οπότε χάσαμε τα περισσότερα γιατί οι γκόμενες ήθελαν να τρίβονται πάνω στους γκόμενους. ΣΤΗΝ ΠΥΡΑ ΒΛΑΜΜΕΝΑ ΖΕΥΓΑΡΑΚΙΑ! ΝΑ ΧΩΡΙΣΕΤΕ! *κακία* Ε μα! Τουλάχιστον στο τέλος πετάχτηκε ένα ζόμπι και μας κυνήγησε μέχρι την έξοδο! Τέλεια!!!

Είχε αρχίσει να νυχτώνει, έκανε κρύο και το πάρκο θα έκλεινε οπότε πήγαμε για τον τελευταίο γύρο. Πήγαμε σε αυτά τα φλιτζάνια που γυρίζουν στα λούνα παρκ, γυρίσαμε τη βαλβίδα που έχει στο κέντρο και μετά κάναμε οχταράκια βγαίνοντας. Τέλεια ξανά! Μέχρι τότε ο ήλιος είχε δύσει. Η Μάρι είπε να πάμε επιτέλους στο Τακαμπίσα που είχε ανοίξει και... έκανα πίσω. Ήμουν πολύ κότα το ομολογώ αλλά κρυώνω εύκολα και δε φόραγα και το πιο ζεστό τζάκετ. Προτίμησα να πάω να πιω καφέ και να τις περιμένω και δε το μετανιώνω γιατί η Έρικο μετά μου είπε ότι ήταν πολύ τρομακτικό και δεν κατάλαβε τι γινόταν. Μετά ήθελε να κάνει εμετό η κακομοίρα...

Τελικά πήραμε το δρόμο του γυρισμού κουρασμένες αλλά πολύ ευχαριστημένες με την όλη εμπειρία. Το Fujiland δεν έχει καμία σχέση με τη Disneyland και το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους τους λάτρεις της αδρεναλίνης και του τρόμου! Αν ποτέ βρεθείτε κατά τα μέρη μας είναι περίπου 2 ώρες από το Τόκιο! ^^ Όταν ξαναπάω μάλλον θα κάθομαι και θα χαιρετάω την αδερφή μου (γιατί τότε θα ξαναπάω, όταν έρθει) και τη Μάρι τρώγοντας κρέπα πριν πάω να κάνω παρέα με τα ζόμπι! Τέλεια!!





Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2014

Ιαπωνική μόδα Μέρος 1ο: Μωρή λωλή λολίτα

Τσα! Σας έλειψα ατιμούτσικα; Η αλήθεια είναι ότι είμαι πολύ απασχολημένη αυτό τον καιρό (υπερωρίες κτλ.) που όταν γυρνάω σπίτι και έχω λίγο χρόνο το μόνο που κάνω είναι να χαζεύω. ΑΛΛΑ επειδή αυτό το ΣΚ δεν έκανα κάτι ιδιαίτερο και επειδή σήμερα Κυριακή βρέχει όλη μέρα και δε μπορώ να βγω... Γράφω! Είσαι σαν ο καιρός να μου είπε "Πολύ το άργησες! Κάτσε μέσα σήμερα! *αρχίζει βροχή*" Εντάξει λοιπόν καιρέ! Αυτό θα κάνω!

Στο σημερινό μας ποστ θα μιλήσουμε λίγο για ιαπωνική μόδα. Ρούχα κτλ. Όσοι δεν ενδιαφέρεστε προσπεράστε το αλλά δεν είναι τόσο βαρετό όσο νομίζετε γιατί η ιαπωνική μόδα είναι... διαφορετική να το πω... αν τα φοράγαμε αυτά στην Ελλάδα θα μας πέρναγαν για καρνάβαλους να το πω... Θα το πω! Σε αυτή τη χώρα όλα τα καλά χωράνε! Φυσικά όχι στις εταιρείες. Εκεί ντύνεσαι πιο βαρετά από ότι και στην Ελλάδα. Βέβαια δε θα φανταζόμουν ποτέ τον εαυτό μου να πηγαίνει στη δουλειά ως...

Λολίτα...

Και πριν οι παιδεραστές κάνουν πάρτι να διευκρινήσω ότι δεν έχει καμία σχέση με το ομώνυμο βιβλίο του Ναμποκόφ. Επίσης ελπίζω να μη διαβάζουν παιδεραστές αυτό το μπλογκ... ヽ(´Д`;)ノ Όταν οι Ιάπωνες μιλάνε για Λολίτα συνήθως εννοούν αυτό...


Εμπρός; Όχι δεν είμαι 13! Ανώμαλε!

Είναι μια γυναικεία κατά κύριο λόγο μόδα εμπνευσμένη από τα παιδικά ρούχα της Βικτωριανής εποχής. Ίσως γι αυτό λέγεται Λολίτα; Αλλά αφού το ομώνυμο βιβλίο βγήκε το 1955. Μου μυρίζει κλασική περίπτωση Ιαπωνίας που παίρνει έναν όρο αγγλικής προέλευσης και του αλλάζει τα φώτα. Smart εδώ π.χ. δε σημαίνει έξυπνος αλλά αδύνατος. Ότι να ναι! Πίσω στο θέμα μας! Γιατί υπάρχει άραγε αυτή η μόδα που είναι λίγο πολύ απαρχαιωμένη με τα δικά μας στάνταρ; Μπορώ να σκεφτώ δύο λόγους.

1. Οι Ιάπωνες είναι ως γνωστόν κολλημένοι με το παρελθόν και έχουν μια αδυναμία στα παλιά, κλασικά και χαριτωμένα πράγματα. Και τι πιο παλιό, κλασικό και χαριτωμένο από τα παιδικά ρούχα της Βικτωριανής εποχής; Με μια πιο μοντέρνα νότα φυσικά και φορεμένα από ενήλικες. Γιατί εδώ στην Ιαπωνία δε φοβόμαστε να φορέσουμε ότι μας γουστάρει και δε μας νοιάζει ότι και να μας πουν! Γιατί δε μας τη λένε! Στα μούτρα σας παλιοελληνάρες που θα μου την πείτε επειδή έβαλα λουλούδια στα μαλλιά! Καγκουροπίθηκοι! ><

2. Ο λόγος που δίνεται ως βασική ύπαρξη αυτής της μόδας είναι ως επανάσταση στα ολοένα και πιο προκλητικά ρούχα που έκαναν την εμφάνιση τους από τη Δύση. Τη δεκαετία του 80 που εμφανίστηκε βασικά αυτή η μόδα, τα ρούχα και το στυλ είχαν αρχίσει να αναδεικνύουν το σεξ απίλ των γυναικών και φυσικά αυτό δεν άρεσε σε όλες. Πολλές από τις γυναίκες που υιοθέτησαν το στυλ αρχικά δε γούσταραν να περπατάνε στο δρόμο και να τις παρενοχλούν οπότε ήθελαν να φοράνε ότι τις κάλυπτε περισσότερα και ταυτόχρονα τις έκανε να μοιάζουν με απλησίαστε πορσελάνινες κούκλες. 
Οπότε με λίγα λόγια είναι ένας περίεργος τύπος φεμινισμού. Όπως έχω ξαναπεί όλα στην Ιαπωνία είναι περίεργα, τι περιμένατε; Δυστυχώς για τις φεμινίστριες που θέλουν να μην τραβάνε τα αντρικά βλέμματα υπάρχουν αρκετοί άντρες που βρίσκουν αυτή τη μόδα άκρως σέξι. Βασικά αγαπητές γυναίκες και ένα σακί πατάτας να φοράγαμε το ίδιο σέξι θα μας έβρισκαν οπότε φορέστε ότι σας γουστάρει! Δε λειτουργεί ως απωθητικό. Επιστροφή στις λολίτες όμως.

Η μόδα έχει κάποιους βασικούς κανόνες αλλά φυσικά όπως είπε και ο Τζακ Σπάροου είναι απλά... ενδείξεις. Και έτσι οι περισσότερες Γιαπωνέζες δε σκάνε να είναι πάντα στην εντέλεια. Σε αντίθεση με τις ξένες λολίτες. Θεέ μου η ξένη κοινότητα είναι άθλια! Μια ζωή κατακρίνουν και θέλουν να ακολουθείς τους κανόνες 100% αλλιώς δε σε δέχονται! Και φυσικά άπειρο μαλλιοτράβηγμα και δράμα. Σύχναζα παλιότερα σε αυτές τις κοινότητες και τα όσα είδε με έκαναν να αντιπαθώ τις ξένες λολίτες. Επειδή αγαπητές μου φοράτε μια άγνωστη σχετικά μόδα από την Ιαπωνία δε σας κάνει αρχόντισσες του Σύμπαντος. Και αυτό σας το λέει μια κοντέσσα... Αφού λοιπόν γκρίνιαξα για την ξένη κοινότητα (Όποιος γουστάρει τρολιές και κατινιές ας πιάσει ένα πακέτο ποπ κορν και ας διαβάσει το  http://behind-the-bows.livejournal.com/ που είναι βασικά η ανώνυμη κοινότητα όπου οι λολίτες βγάζουν τα μάτια τους. Πηγαίντε! Δε θα σας κατακρίνω! Αφού και εγώ τη διαβάζω!) ας επιστρέψουμε λίγο στους βασικούς κανόνες:

1. Η φούστα ή το φόρεμα πρέπει να φτάνουν ή να περνάνε τα γόνατα. Αυτό κάνει τη μόδα απαγορευτική για όσες είναι πάνω από 1.70 γιατί οι ιαπωνικές μάρκες φτιάχνουν ρούχα για κοντές/μέτριες στο ύψος. Επίσης αν έχεις βυζιά... ετοιμάσου για πόνο. Κάτι ξέρω...

2. Κάλτσες, κάλτσες, κάλτες! Ποτέ γυμνό πόδι! Είναι σκανδαλιστικό! Ο αστράγαλος να φαίνεται; Απαπαπα!

3. Τα φορέματα θέλουν ένα έξτρα ΠΟΥΦ! και όχι το είδος που κάνει όλους να βγαίνουν από το δωμάτιο αφού έχεις φάει ένα γενναιόδωρο πιάτο φασολάδες. Εννοώ τα petticoats που στα ελληνικά λέγονται... μισοφόρια; Κάτι λάθος μου κάνεις Γκουγκλ... Τα pettis είναι αυτες οι φούστες που είναι συνήθως φτιαγμένες από τούλι και μπαίνουν κάτω από το φόρεμα σου για να το φουσκώσουν. Στην Ελλάδα τα φόραγαν πριν κάτι δεκαετίες. Εδώ τα φοράνε οι λολίτες.

4. Μαλλιά και μακιγιάζ στην εντέλεια. Εντάξει πες ότι έχεις όλα τα ρούχα τέλεια και ωραία. Και βγαίνεις με το λιγδόμαλλο και την τσίμπλα στο μάτι. Ε εντάξει. Σου αξίζει να στην πουν. Αφού έκανες την προσπάθεια καλό μου πήγαινε μέχρι τέλος! Σε αυτό συμφωνώ. Καλύτερα περιποιημένος στο πρόσωπο και λέτσος στα ρούχα παρά το αντίθετο!

Με λίγα λόγια για να γίνεις λολίτα πρέπει να αφιερώσεις χρόνο και φυσικά... χρήμα! Οι πιο γνωστές μάρκες με ρούχα λολίτα είναι και πανάκριβες και ένα φόρεμα μπορεί να κοστίζει από 150-300+ ευρώ. Αλλά είναι όλα χειροποίητα και με μεγάλη προσοχή στη λεπτομέρεια. Το λέω γιατί έχω αυθεντικά ρούχα λολίτα και είναι πολύ καλή ποιότητα (μη ρωτάτε πόσα έσκασα να τα πάρω)...
Οι γνωστές αυτές μάρκες είναι: Angelic Pretty, Baby the Stars Shine Bright (and Alice and the Pirates), Moi-Meme-Moittie, Atelier Pierrot, Metamorphoze, Mary Magdalene, Innocent World, Juliette et  Justine etc.
Και φυσικά όπως κάθε καλή μόδα που σέβεται τον εαυτό της υπάρχουν πολλά διαφορετικά στυλ να διαλέξει κανείς και φυσικά οι φαν των διάφορων στυλ όπως πάντα μαλλιοτραβιούνται ποιο είναι το καλύτερο. Έτσι έχουμε:

1. Gothic Lolita: Εμπνευσμένα από τη γοτθική τάση στη μόδα (σταυροί, νεκροταφεία, καμπάνες, νεκροκεφαλές και μαύρη δαντέλα). Οι αυθεντικοί Γκοθάδες δε παίρνουν τις Γκόθικ Λολίτες σοβαρά και οι Γκόθικ Λολίτες μάλλον τους φοβούνται. Αφού παραείναι χαριτωμένες για να φαίνονται τρομακτικές/επιβλητικές.

Θα πιω το αίμα σου την Πανσέληνο. ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣ ΔΕ ΜΕ ΦΟΒΑΣΑΙ; 
ウワァァ-----。゚(゚´Д`゚)゚。-----ン!


2. Sweet Lolita: Εμπνευσμένο από παιδικά και ζαχαροπλαστικά μοτίβα όπως είναι τα αλογάκια, τα αρκουδάκια, τα μακαρόν, τα γλειφιτζούρια και οι τσαγιέρες. Ομολογώ ότι πέραν κάποιων σχεδίων, δε θα μπορούσα ποτέ να φορέσω Sweet γιατί παθαίνω ζάχαρο και μόνο που το βλέπω. Να σημειώσω ότι τα μαύρα μαλλιά δεν πάνε σε αυτό το στυλ. Αν έχεις μαλλιά άνιμε πάλι είσαι ευπρόσδεκτος!

Καλημέρα σας! Θα θέλαμε πολυ να μας πάρετε στα σοβαρά αλλά δε βοηθάμε και πολύ τον εαυτό μας. Θα μας βρείτε στη Χαρατζούκου να τσακίζουμε κρέπες σε ασορτί χρώματα!

3. Pirate Lolita: Το προσωπικό αγαπημένο μου στυλ! Είναι μια παραλλαγή του Γκόθικ με πειρατικά μοτίβα που περιλαμβάνει καπέλα εποχής, καλύμματα για τα μάτια, σεντούκια και τζάκετ καπετάνιου. Το μόνο που λείπει είναι το πλοίο. Τζακ! Έλα πάρε με να βρούμε θησαυρούς! (Συγχωρέστε με! Έχω αδυναμία στους πειρατές!)


But why is the rum gone? 

4. Classic Lolita: To κλασικό και αγαπημένο στυλ με το οποίο ξεκίνησε η Λολίτα. Πιο απλά και κομψά φορέματα και μοτίβα που μπορούν να φορεθούν και σε εκδηλώσεις. Πολλοί υποστηρίζουν ότι αυτό το στυλ έχει πεθάνει αλλά βρίσκει εκφραστές και σε πιο μέινστρημ μάρκες.


Ότι και να λέτε εσείς του Sweet εμείς πάμε παντού! 

5. Ouji/Kodona: Αγάπη και λατρεία! Είναι το αντρικό αντίστοιχο της λολίτα και μπορεί να φορεθεί και από άντρες και από γυναίκες. Φυσικά εμπνευσμένο από τα αγορίστικα ρούχα περιλαμβάνει υμίψηλα καπέλα, κοντά παντελόνια/σορτσάκια, φράκα και κεντητά πουκάμισα. 


Ομολογώ ότι έχω αδυναμία σε αυτό το στυλ. Ευτυχώς που κατά κύριο λόγο το φοράνε κοπέλες γιατί αν το φόραγε κανά χαριτωμένο αγόρι...

6.Steampunk Lolita: Ειδική μνεία σε αυτό το στυλ που επίσης αγαπώ ως φαν της Steampunk κουλτούρας. Είναι σχετικά καινούργιο και φυσικά έχει ως κύρια μοτίβα γρανάζια, μονόκλ, goggles, μικρά σακίδια, ημίψηλα και μηχανήματα. Αν είχα λεφτά και χώρο θα είχα μια ντουλάπα με τέτοια ρούχα. 


-Το ζέπελιν φεύγει στις 5. Ας ελπίσουμε ότι δε θα μας επιτεθούν πάλι Αεροπειρατές. 
- Μα τα γρανάζια του Δία! Τον είδες το μηχανικό δράκο;

Αχ! Αφήστε με στις φαντασιώσεις μου!!! 

Φυσικά υπάρχουν πολλά περισσότερα στυλ αλλά δε μπορώ να γράψω για όλα οπότε βολευτείτε με μια αναφορά: Punk Lolita (δε νομίζω ότι ξέρει τους Sex Pistols όμως), Ero Lolita (η σέξι πλευρά της Λολίτα), Guro Lolita (η ζόμπι πλευρά;), Country Lolita (από το Νασβιλ έρχομαι και την κορυφή κανέλα), Wa Lolita (Λολίτα με κιμονό βασικά γιατί αν δε παινέψεις το σπίτι σου...), Casual Lolita (για τις μέρες που βαριέσαι να βάλεις το γιγάντιο φιόγκο) etc.

Σε γενικές γραμμές είναι μια ενδιαφέρουσα, εντυπωσιακή και διαφορετική μόδα και φυσικά δε πάει με την Ελληνική νοοτροπία καθόλου αν και έχω βγει Εξάρχεια φορώντας το Pirate Lolita φόρεμα μου. Παρακαλώ πολύ όποια κοπέλα έχει τσαγανό να ντυθεί λολίτα και να βγει έτσι στην Παραλιακή. Και να το τραβήξει βίντεο! Πληρώνω να δω αντιδράσεις κλαρινογαμπρών και λοιπών βλαχαδερών! Αυτά από εμένα! Θα τα πούμε ξανά!!