Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014

Έλα να τα πιούμε!

'Οχι δεν είναι προπαγάνδα υπέρ του αλκοολισμού. Εξάλλου η κοντέσσα δεν πίνει πολύ αλκοόλ και ούτε καπνίζει. Αλλά που και που, όταν το καλούν οι περιστάσεις θα κάνω την εξαίρεση να πιω μια μπύρα ή ένα κοκτέιλ. Όταν αυτές οι περιστάσεις είναι μια απαραίτητη κοινωνική υποχρέωση τότε δεν έχω και πολλές επιλογές, έτσι δεν είναι;

Και για ποια κοινωνική υποχρέωση μιλάω; Γάμος; Βαφτίσια; Όχι φυσικά. Μιας και εδώ πέρα είναι Ιαπωνία έχουμε κάποιες... εεε... ιδιαίτερες κοινωνικές περιστάσεις που είναι μέρος της κουλτούρας της χώρας και τις οποίες οι ξένοι δεν καταλαβαίνουν (και δεν εκτιμούν) μέχρι να ζήσουν. Και σήμερα θα μιλήσουμε για μια από αυτές τις περιστάσεις... Τα nomikai (νομικάι, 飲み会), δηλαδή τις εξόδους με τους συναδέλφους από τη δουλειά για βρώση, πόση και άπειρες δόσεις γέλιου (και μεθυσμένων salarymen). Τις προάλλες βρέθηκα στο πρώτο μου nomikai και... ΠΕΡΑΣΑ ΤΕΛΕΙΑ! Αλήθεια... στις ταινίες και τις σειρές τα nomikai τα δαιμονοποιούν γιατί ο άντρας της οικογένειας προτιμούσε να πηγαίνει με τους συναδέλφους να μπεκρουλιάζει παρά να γυρίσει σπίτι στην οικογένεια του. Ξέρετε κάτι; Αν είχα και γω να διαλέξω ανάμεσα στο να περάσω ώρα με τους συναδέλφους μου γελώντας και λέγοντας ιστορίες και να ακούω κρεβατομουρμούρα... ε... προφανώς ξέρετε τι θα διάλεγα. Την κρεβατομουρμούρα! Αστειεύομαι φυσικά! Nomikai φορέβαααα!


Αρκεί το πρωί να μην ξυπνάς έτσι στον φιλικό κάδο της γειτονιάς σου. Ακόμα χειρότερα... η γειτονιά μου δεν έχει κάδους. Πού στο &%$^& είμαι;

Τα nomikai χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες. Η πρώτη είναι τα νορμάλ nomikai ή αλλιώς αυτά που οργανώνονται μια στο τόσο για την κοινωνικοποίηση και για να έχεις την ευκαιρία να δεις τον προϊστάμενο σου ντίρλα και να του μιλήσεις με απλά, καθημερινά ιαπωνικά αντί για keigo (μια μέρα θα αναλύσω και αυτό το θέμα, να μου το θυμήσετε).  Η δεύτερη είναι τα kangeikai (κανγκέεεεε-τραβάμε το ε-κάι, 歓迎会) ή αλλιώς πάρτι υποδοχής για τους νέους υπαλλήλους στο οποίο γνωρίζεσαι με τους συναδέλφους και τα πίνετε όπως στο κανονικό nomikai. Και η τρίτη κατηγορία είναι τα soubetsukai (σοοο-τραβάμε το ο-κάι, 送別会) ή αλλιώς αποχαιρετιστικά πάρτι όπους αποχαιρετάς τους υπαλλήλους που φεύγουν και τα πίνετε όλοι παρέα. Βασικά τα πίνετε... τα πίνετε πολύ. Εξ ου και το nomikai που κυριολεκτικά σημαίνει... πάρτι για να τα πιεις. Όχι να τον πιεις... ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ! ΤΙ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΠΕΙΤΕ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΒΡΩΜΙΚΟ ΜΥΑΛΟ; Όλοι είμαστε άλλωστε!

Το nomikai στο οποίο βρέθηκα την περασμένη Πέμπτη άνηκε στη δεύτερη κατηγορία και ήταν αφιερωμένο σε εμένα! Χοχοχο! Αυτό σημαίνει ότι όλοι πλήρωσαν εκτός εμού! Η κοντέσα έμεινε ευχαριστημένη από αυτή την εξέλιξη. Ήμασταν γύρω στα 12 άτομα από τα οποία μόνο εγώ και η υπεύθυνη για εμένα ήταν γυναίκες. Μπορώ να πω ότι ήμασταν μια ακριβής κλιμακοποιημένη αναπαράσταση του γραφείου στο οποίο βρισκόμαστε γύρω στους 60 νοματαίους και μόνο οι 10 είμαστε γυναίκες. Φυσικά σε όλο το κτίριο είμαι η μόνη ξανθιά, Δυτική αλλά δε με ενοχλεί... Τώρα στο nomikai... Τα ποτά ήταν τζαμπέ οπότε... ήπια. Γιατί να μην πιω; Τον άκουσα λίγο γιατί ήπια μπύρα και μετά βότκα αλλά σιγά... Δεν ήταν ότι θα πήγαινα στη δουλειά την επόμενη μέρα... Τι; Πήγα; Ωχ ναι! Βασικά δεν είχα hangover ευτυχώς οπότε κάπως τα κατάφερα να σύρω το κουφάρι μου μέχρι την ΝΤΤ (aka Cosmote της Ιαπωνίας και εργασιακό μου χώρο). Και είχαμε πολύ δουλειά την Παρασκευή... ένα πρόβλημα λύναμε, 2 εμφανίζονταν... Η Λερναία Ύδρα της Νισσάν. Υπέροχα... Αλλά πίσω στο θέμα μας!

Στα nomikai η κοινωνικοποίηση με τους συναδέλφους επιβάλλεται για να έχεις μια υγιή συνεργασία. Σε αντίθεση με τη Δυτική φιλοσοφία της ανόδου στη δουλειά με το να πατάς επί πτωμάτων και να μην εμπιστεύεσαι κανέναν (γιατί είναι όλοι κακοί και θέλουν να με προδώσουν και να κλέψουν το πρέσιους μου!!!), στην Ασία και δη στην Ιαπωνία, η άνοδος επέρχεται μόνο με καλή συνεργασία και εμπιστοσύνη. Μόνο μέσα από την ομαδική δουλειά γίνεσαι καλύτερος. Βόηθα με να σε βοηθώ λοιπόν και κράτα μου τα μαλλιά ενώ ξερνάω από τις πολλές μπύρες που ήπιαμε παρέα!

Και τι ωραίες μπόμπες που φτιάχνουν όταν τις ανακατεύεις με Ιαπωνικό αλκοόλ... Αντίο συκώτι μου!

Θεωρητικά μπορείς να το αρνηθείς αλλά δεν είναι καλό για σένα στην πορεία. Πήγαινε και πιες λίγο στην ανάγκη. Δε θα σε κατηγορήσει κανένας εκτός και το αφεντικό σου είναι καθίκι και σε αναγκάσει στην οποία περίπτωση απλά δώς του μια μπουνιά και πέρνα από το ταμείο ανεργίας την επόμενη μέρα. Ναι... αυτό δεν είναι καλό. Αλλά θέλω να πιστεύω ότι τέτοια αφεντικά είναι κατάλοιπα του παρελθόντος... που δε λέει και πολλά γιατί όπως είπα η Ιαπωνία είναι χρονοντούλαπο. Εγώ τουλάχιστον είμαι τυχερή σε αυτό το θέμα. 

Γενικά πάντως αν έχεις καλή σχέση με τους συναδέλφους σου περνάς τέλεια στα nomikai. Μπορείτε να μοιραστείτε αστείες ιστορίες, περιστατικά στη δουλειά, συμβουλές για τα πάντα και... να προσποιηθείτε το DJ με μια κουτάλα και ένα nabe (κάτι σαν ιαπωνική κατσαρόλα)... Τι θέλετε να πείτε μόνο εγώ το κάνω αυτό; Οκ. Ήμουν λίγο μεθυσμένη και υπήρξε ενθάρρυνση!!! Επίσης είμαι ξετσίπωτη και τα ξερνάω όλα στο μπλογκ μου. 

Το μόνο κακό με τα nomikai είναι αυτό που ανέφερα παραπάνω. Αν δουλεύεις την επόμενη μέρα πρέπει να είσαι στην εντέλεια. Το ότι ξενύχτησες και πρόλαβες στο τσακ το τελευταίο τρένο δεν μετράει. Το έχω ξαναπεί ότι οι Ιάπωνες σιχαίνονται τις δικαιολογίες. 


Εγώ δε φταίω σε τίποτα! Είμαι πάντα στην ώρα μου! Να ξύπναγες νωρίτερα!

Δε γνωρίζω τις απόψεις όλων των Ιαπώνων αλλά και των ξένων όσον αφορά τα nomikai αλλά μπορεί να διίστανται όπως όλες οι γνώμες από τότε που ένας Νεάρντεταλ αποφάσισε να κάνει ντιμπέιτ για το αν θα έπρεπε η όχι να κυνηγήσουν στην Άνω Ραχούλα όπου έχει φωλιά ένας μαστόδοντας. Υπάρχουν αυτοί που είναι υπέρ και αυτοί που είναι κατά. Κατά μπορώ να φανταστώ ότι είναι οι παντρεμένοι που έχουν ψυχή και θέλουν να δουν την οικογένεια τους. Αλλά για έναν ελεύθερο άνθρωπο σαν και μένα (το "Θα ζήσω ελεύθερο πουλί" είναι ο ύμνος μου, σοβαρά τώρα) αυτές οι ευκαιρίες είναι ανεκτίμητες ειδικά όταν οι συνάδελφοι σου είναι όλοι τους αστείοι και πρόσχαροι άνθρωποι. Θα πιω στην υγειά τους! Και στη δικιά μου!

Την επόμενη φορά θα προσπαθήσω να τους πείσω να πάμε σε κανένα ελληνικό εστιατόριο. Τα σουβλάκια περιμένουν!!!! 


2 σχόλια:

  1. Τέλειο blog! Δεν μπορώ να το πιστέψω πως από τον Αύγουστο έμαθα τόσα πολλά για την Ιαπωνική κουλτούρα! Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν αμέτρητα πράγματα να σχολιάσεις! Σ' ευχαριστούμε πολύ! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ! Χαρά μου να φέρνω σε επαφή κόσμο με την Ιαπωνία γιατί όσο να πεις είναι πολύ διαφορετική χώρα!

      Διαγραφή