Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014

Χο χο χο! Μέρι Κουρίσουμασου!

Ιαπωνιστί πάντα!
Γεια σας αγαπητοί αναγνώστες! Καιρό έχουμε να τα πούμε. Ομολογώ στενοχωριέμαι που δε γράφω όσο συχνά θέλω αλλά οσονούπω μετακομίζω και έχω τρεχάματα με την αναζήτηση σπιτιού οπότε τα Σαββατοκύριακα μου τα περνάω βλέπωντας διαμερίσματα στο Τόκιο. Oh well!

Μιας και είμαστε στην περίοδο ας μιλήσουμε για την αγαπημένη μας (μου βασικά) γιορτή, τα Χριστούγεννα! Ή αλλιώς τη χαρά του καταναλωτή! Γιατί τι είναι τα Χριστούγεννα; Δώρα και γλυκά! Τι; Κάτι άκουσα για ένα Χριστούλη. Ποιος είναι αυτός; Δεν τον ξέρω; Τι σχέση έχει με τα Χριστούγεννα; Αχεμ!

Τώρα θα μου πείτε τα Χριστούγεννα είναι μια χριστιανική γιορτή (υποτίθεται) οπότε τι δουλειά έχουν στην Ιαπωνία που όλοι είναι βασικά άθεοι ή χριστιανοί όταν παντρεύονται και βουδιστές όταν κηδεύονται. Ισλαμιστές δεν είναι σε κάποια περίσταση απ' ότι ξέρω γιατί αγαπάνε το χοιρινό (και καλά κάνουν). Τέλος πάντων, δεν κολλάει η όλη υπόθεση. Όμως, όπως και με το Χάλοουιν και τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, οι Ιάπωνες έχουν κάνει το εξής: έχουν πάρει τις δυτικές γιορτές και τους έχουν αλλάξει τα φώτα... εεε... εννοώ τις έχουν προσαρμόσει στα μέτρα τους.


Ναι αυτό εννοώ. Κιμον-Αϊ-Βασίλης. (πηγή εικόνας)

Επιπλέον τα Χριστούγεννα είναι καταναλωτική γιορτή οπότε τι πιο ιδανικό για τους Ιάπωνες; Αυτό σημαίνει ότι τα γιορτάζουν πολύ έντονα αλλά δεν έχουν καμία μα καμία σχέση με τον τρόπο που τα γιορτάζουμε εμείς. Και φυσικά σχεδόν κανείς δεν ξέρει γιατί ακριβώς γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα. Μα για τα δώρα φυσικά! Α και κάτι για έναν ιδρυτή μιας θρησκείας μπλα μπλα αλλά για τα δώρα βασικά. 

Πώς γιορτάζουν λοιπόν οι Ιάπωνες τα Χριστούγεννα; Μα φυσικά από το Νοέμβριο μέχρι τις 25 Δεκεμβρίου γεμίζοντας τα πάντα με τους κλασικούς γιορτινούς στολισμούς. Φωτάκια, λαμπάκια και όλη η χαρά του κιτς στη διάθεση σας. Στο Τόκιο ειδικά η κατανάλωση ρεύματος χτυπάει κόκκινο.


Φαντάσου χαράτσι που θα πλήρωναν στη ΔΕΗ! (πηγή εικόνας)

Η παραπάνω εικόνα δεν είναι από την Πανδώρα στο Άβαταρ αλλά από το Tokyo Midtown στο Ροπόνγκι που είναι ένα χλιδάτο συγκρότημα κτιρίων, μαγαζιών και διαμερισμάτων το οποίο τυχαίνει να ξέρω αρκετά καλά γιατί έχω γνωστούς που μένουν εκεί. Τα καλά του να έχεις πλούσιους φίλους. Άσχετο. Αν σας αρέσουν αυτά τα φωτεινά τα Χριστούγεννα το Τόκιο είναι γεμάτο από δαύτα. 

Τώρα, τα Χριστούγεννα στην Ιαπωνία πέρα από τα δώρα έχουν να κάνουν με τα γλυκά!!! Ναι, όπως πάντα οι Ιάπωνες βρίσκουν μια δικαιολογία να χώνουν τα μούτρα τους στα ζαχαρώδη προϊόντα χωρίς τύψεις. Ειδικά στα κέικ. Στη Δύση τρώνε χριστουγεννιάτικο κορμό. Στην Ελλάδα μελομακάρονα και κουραμπιέδες. Και στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι γαλουπούλα φυσικά. Οι Ιάπωνες τα Χριστούγεννα τρώνε... κέικ. Τούρτες. Αυτό. Τίποτα παραπάνω. Και φυσικά τα κέικ αυτά τα τρώνε ΜΟΝΟ τη Χριστουγεννιάτικη περίοδο. Από τις 25 και μετά μένουν απούλητα. Λες και τους το απαγόρευσε κάποιος. 

Και εδώ ανοίγουμε παρένθεση με μια νότα κουλτούρας: 
Στην Ιαπωνία οι γυναίκες τείνουν να παντρεύονται μικρές. Αν και τα τελευταία χρόνια αυτό έχει αλλάξει υπάρχει ακόμα κοινωνική πίεση που θέλει μια γυναίκα να παντρεύεται πριν τα 25. Έτσι έχει βγει μια φράση που λέει ότι οι γυναίκες είναι σα τα Χριστουγεννιάτικα κέικ. Μετά τα 25 δε τις θέλει κανείς. Μάλιστα.. Εγώ πάντως θα τρώω Χριστουγεννιάτικα κέικ και μετά τις 25! Έτσι γιατί ζω στα άκρα! Τι θα κάνεις γι αυτό Ιαπωνία ε; Μου λες; Θα με κάνεις ντα; Δε σε φοβάμαι ρε και εσένα και τα χαζά στερεότυπα σου!


Τα κέικ είναι πολύ νόστιμα για να πάνε χαμένα με ακούς Ιαπωνία; (πηγή εικόνας)

Τέλος θα ήθελα να θέσω την ερώτηση... Τι είδους γιορτή είναι τα Χριστούγεννα; Χριστιανική θα μου πείτε, ναι, καταναλωτική θα μου πείτε, ναι, αλλά τι άλλο; Είναι μια οικογενειακή γιορτή. Μια ευκαιρία να μαζευτείτε οικογενειακά, να φάτε, να πιείτε, να κουτσουμπολέψετε τη θεία Τούλα και το θείο Μάκη και γενικά να κάνετε πράγματα που κάνουν όλες οι οικογένειες. Ε, στην Ιαπωνία μόνο οικογενειακή γιορτή δεν είναι τα Χριστούγεννα! Δεν ξέρω πως στο καλό προέκυψε αλλά εδώ τα Χριστούγεννα είναι κάτι σαν τον Άγιο Βαλεντίνο! Γιορτή για ζευγάρια. Μην τυχόν και βγεις Παραμονή έξω μόνος, θα νοιώσεις τη μπακουριά να σου επιτίθεται από παντού. Ζευγάρια, ζευγάρια, ζευγάρια, άντε καμιά οικογένεια λίγο πιο πέρα. Είναι ξεκάθαρο ότι οι Ιάπωνες δε μετέφρασαν καλά το πως γιορτάζεται η γιορτή. Αλλά ποιος νοιάζεται μωρέ; Γι αυτούς είναι απλά μια ευκαιρία για ψώνια και... εμχ... σεξ. 

Και μετά του χανγκόβερ της Παραμονής τι απομένει; Τίποτα! Ανήμερα τα Χριστούγεννα (που φυσικά δεν είναι αργία και θα τη δουλέψω κανονικά... -.-) οι στολισμοί εξαφανίζονται ως δια μαγείας. Αυτό ήταν. Τέλος. Με το που το ρολόι χτυπήσει 12 τα μεσάνυχτα την Παραμονή, τα Χριστούγεννα, ωσάν μια άλλη Σταχτοπούτα φεύγουν από την Ιαπωνία αφήνοντας μόνο ένα γοβάκι πίσω. Αυτό βέβαια, όσο περίεργο και αν ακούγεται, έχει μια πολύ λογική εξήγηση. Η Πρωτοχρονιά είναι μόνο μια εβδομάδα μακριά και μιας και είναι μια παραδοσιακή γιορτή για τους Ιάπωνες, όλο το φόκους πάει εκεί. Θα γράψω και για την Πρωτοχρονιά φυσικά αργότερα! 

Ως τότε Μέρι Κουρίσουμασου που λέμε και εδώ στο Τζαπάν! Σας αφήνω με ένα ιαπωνικό χριστουγεννιάτικο τραγούδι. Το κλασικότερο και το προσωπικό μου αγαπημένο! Πέρασαν 30 χρόνια από τότε που βγήκε! Απολαύστε! 

Γιαμασίτα Τάτσουρo - Christmas Eve









Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2014

Χαρά στη Χαρατζούκου!

Ουφ! Πάλι καθυστέρησα να γράψω! Συγνώμη αλλά μπορεί να τελείωσα με την επάρκεια την Παρασκευή (την πήρα παρεπιπτόντως γιουπί!!!), όμως αυτή τη βδομάδα λείπουν 2 άτομα από την ομάδα μου στο γραφείο και, όπως καταλαβαίνετε έχει πέσει πολλή δουλειά. Τουλάχιστον το Σαββατοκύριακο μπόρεσα να ξεκουραστώ και να το διασκεδάσω!

Βλέπετε την Παρασκευή ήρθε στο Τόκιο μια Ελληνίδα φίλη μου που σπουδάζει στη Σεούλ. Για λόγους προστασίας προσωπικών δεδομένων θα την πούμε A-san. Όπως ακριβώς ονομάζονται τα πρόσωπα στις σκανδαλοθηρικές εφημερίδες της Ιαπωνίας. Όχι δεν κάναμε ξετσίπωτα πράγματα αλλά έχει πλάκα να χρησιμοποιείς τα αρχικά λες και έκανες κάτι σκανδαλώδες. Η A-san λοιπόν θα επισκεπτόταν για πρώτη φορά την Ιαπωνία και έπρεπε να δει τα βασικά. Και για πείτε μου τι είναι το νο1 πράγμα που πρέπει να κάνει κάποιος εδώ; Να δει χεντάι; Ουστ από δω! Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είστε βρώμικα μυαλά. Δηλαδή έλεος! Τι; Εγώ είμαι;  ヽ(`-´#)ノ   Δεν ξέρετε τι λέτε!!!! Η απάντηση είναι ΨΩΝΙΑ. Αυτή η χώρα είναι απλά ο Παράδεισος του καταναλωτή. Και ο εφιάλτης του κουμμουνιστή επίσης χαχαχαχα!!! 

Τώρα που πλησιάζει ο χειμώνας πρέπει να κάνουμε στοκ σε ρούχα και παλτά γιατί και εδώ και στη Σεούλ (ειδικά στη Σεούλ) κάνει πολικό ψύχος. Αύριο θα έχουμε 7 βαθμούς... Τι χαρά...(´;ω;`) Οπότε ήταν η ιδανική ευκαιρία να πάμε για ψώνια στις 2 γειτονιές που αποτελούν τη Μέκκα της ιαπωνικής μόδας. Τη Σιμπούγια και τη Χαρατζούκου. Εδώ θα μιλήσουμε για τη δεύτερη. Έτσι λοιπόν εγώ, η A-san και η S-san (η Γιαπωνέζα φίλη της Α-san) βρεθήκαμε να περπατάμε σε ένα από τα πολυσύχναστα μέρη του ήδη πολυσύχναστου Τόκιο. Ο σταθμός είναι βγαλμένος από άλλες εποχές αλλά αυτό και ο ναός Meiji (που δεν πήγαμε γιατί κυκλοφορεί μια αρρώστια εκεί ή κάτι τέτοιο κουλό) είναι τα μόνα απομεινάρια του παρελθόντος σε αυτή την περιοχή. 


Και μια φωτό της προκοπής δε μπορώ να πάρω πριν μου κάνουν φωτοβομβίδα οι αποδείξεις του σήμερα... ένα βανάκι και μια σούπερ-ηρωίδα μεταμφιεσμένη σε άνθρωπο προφανώς. 


Είχε λιιιιιγο κόσμο... Και να σκεφτείτε ότι ήταν Σάββατο και τότε έχει σχετικά λιγότερο κόσμο από τις Κυριακές που είναι κάπως έτσι: 


Κυριολεκτική λαοθάλασσα. Μέχρι και ρεύματα έχει.

Τελικά ο κόσμος που συναντήσαμε περπατώντας την Τακεσίτα ήταν κάπως έτσι:


Πφφφ... Έρημος σου λέω. Αφού φοβόμουν να περπατήσω μόνη μέσα σε τόση ερημιά. 

Αυτή είναι η Τακεσίτα. Ένας από τους λιγοστούς μικρούς δρόμους στην Ιαπωνία με όνομα. Γιατί εδώ στην Ιαπωνία μόνο οι μεγάλοι λεωφόροι έχουν όνομα και οι μικροί δρόμοι όχι. Οπότε πώς βρίσκεις μια διεύθυνση θα μου πείτε. Με νούμερα και πολλή τύχη. Και να έχεις βάλει στόχο. "Μένω στο τρίτο σπίτι, δεξιά του κήπου που είναι πίσω από τον πωλητή που πουλάει χυμό σταφύλι και απέναντι από το convenience store με την αφίσα One Piece. Α όχι. Αυτό ήταν τον περασμένο μήνα. Αυτό το μήνα έχει αφίσα μια σούπα." Κάπως έτσι. Αλλά παρεκτρεπόμαστε. 

Η Τακεσίτα θυμίζει πολύ το Μοναστηράκι γιατί είναι γεμάτη με μαγαζάκια που πουλάνε διάφορα (κυρίως ρούχα, παπούτσια και μούφες idol goods) και έχει και κράχτες για να σε δελεάσουν. Σε αντίθεση με την Ελλάδα βέβαια είναι ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΦΤΗΝΑ. Και πιο χαριτωμένα. Μπορείς επίσης να βρεις εισητήρια για συναυλίες επί πληρωμής του ενός νεφρού σου. Η Τακεσίτα είναι αγαπημένο στέκι για τα σχολιαρόπαιδα και τους φασιονίστας που μερικές φορές αναρωτιέσαι αν απλά άνοιξαν τη ντουλάπα τους, πήραν ότι βρήκαν μέσα (ένα πόντσο και την φούστα μπαλαρίνας από την 6η Δημοτικού μαζί με τις γκόθικ μπότες) και το έριξαν πάνω τους. Μερικά ντυσίματα παραείναι εξτρήμ ακόμα και για μένα που αγαπώ τη μόδα. Ο Γαβαλάς υποθέτω θα έκανε πάρτι. Για περισσότερο κάψιμο ΙΔΟΥ ! Σας προειδοποιώ ότι οποιοδήποτε πρόβλημα στα μάτια σας δεν είναι δική μου ευθύνη.

Πέραν της Τακεσίτα η Χαρατζούκου αποτελείται από μικρά στενάκια με τρέντι μαγαζάκια και καφέ και νόστιμα εστιατόρια. Όπως αυτό που πήγαμε και φάγαμε τονκάτσου. 


Κάρι-τονκάτσου. Ο αριθμός του foodporn σε αυτό το μπλογκ είναι περιορισμένος προς αποφυγή πολλαπλών οργασμών που μπορούν να καταστρέψουν τον εγκέφαλο σας. You're welcome!

Και φυσικά μην ξεχνάμε τους μεγάλους δρόμους : Μέιτζι (που αν πάρεις ίσα κάτου σε βγάζει Σιμπούγια) και Ομοτεσάντο (που όπως είδατε στην δε'υτερη εικόνα είναι τόσο άδειος που βλέπεις τη μπάλα με το σανό να περνά στον ορίζοντα). Και αυτό το μαγαζί με τα ποπκόρν στην Ομοτεσάντο που έχει μια ουρά χιλιομέτρων πάντα και δε θα καταλάβω ποτέ μα ποτέ το γιατί. Ποιος στο καλό περιμένει δύο ώρες στην ωρά μέσα στο ψοφόκρυο για να πάρει ΠΟΠΚΟΡΝ! ΠΟΠΚΟΡΝ! Εκτός και το βούτυρο πάνω τους το έπηξαν χερουβήμ με άδεια γαλακτοκόμου τίποτα δεν δικαιολογεί την τρέλα που βιώνω κάθε φορά που περνάω μπροστά από αυτό το μαγαζί.  Και πρόκειται για ένα πιο-mainstream-πεθαίνεις αμερικάνικο franchise!  Ομολογώ ότι θέλω μια μέρα που θα έχω άπειρο χρόνο για σκότωμα να περιμένω στην ουρά για να δοκιμάσω. Αλλά λέτε να έχει τίποτα ναρκωτικά μέσα και να εθιστώ; Να πάω τότε! (≧∇≦) 

Όμως όσο και να ιδρώνει το χαζο-ποπκόρν δεν πιάνει μία στην κλασική σπεσιαλιτέ της περιοχής! Τις κρέπες!! Για την ακρίβεια... Τις κρέπες-υπερπαραγωγή. Γιατί για τους Ιάπωνες δε φτάνει μια απλή ποταπή κρέπα. Πρέπει να έχει μέσα την Άρτα και τα Γιάνεννα και την Πρέβεζα ακόμα για τους πιο απαιτητικούς. Ας περιγράψω μια απλη Χαρατζουκιώτικη κρέπα... Αχέμ... Κρέμα custard, παγωτό πράσινο τσάι, κομμάτι μπράουνι, φράουλες, σαντιγύ και ίσως λίγο τυραμισού αν περισσεύει χώρος. Όλοι οι καλοί χωράνε. Και φυσικά εγώ και η A-san δοκιμάσαμε για πρώτη φορά...


Κρέπα, παιδεία και ψώνια στην Ασία!


Ορίστε για να με πιστέψετε. Αυτά δεν είναι κρέπες. Είναι ολόκληρο έργο τέχνης! Που τρώγεται.

Τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν την νοστιμιά της Χαρατζουκιώτικης κρέπας. Πρέπει να τη φας για να καταλάβεις... και θα καταλάβεις πίστεψε με. Μέσα σε αυτή την κρέπα κρύβονται τα μυστικά του σύμπαντος ολάκερου. Εμ βέβαια! Τόσο μεγάλη που είναι. Την επόμενη φορά θα επιχειρήσω να φάω τη μεγαλύτερη όλων αν και θα βγω Κ.Ο. το ξέρω καλά. Αντί να φάω την κρέπα θα με φάει αυτή... 

Τέλος πάντων. Μετά από μια διασκεδαστική μέρα γύρισα σπίτι πτώμα και φορτωμένη κάμποσα κιλάκια ψώνια. Και, μιας και μιλάμε για μια περιοχή της Ιαπωνίας, και πιο συγκεκριμένα, του Τόκιο, θα εγκαινιάσω μια λίστα πληροφοριών για όσους σκοπεύουν να την επισκεφτούν στο άμεσο μέλλον.

Χαρατζούκου-Harajuku (原宿)
Πρόσβαση: JR - Yamanote Line (Harajuku Station)
                   Metro- Chiyoda Line (Jinguumae Station)
Μέρη ενδιαφέροντος: Τακεσίτα, Ομοτεσάντο, Μέιτζι (ονόματα δρόμων), 
                                    Ναός Μέιτζι, πάρκο ναού
Ψώνια: Παντού!!! Στην Τακεσίτα και στους γύρω δρόμους.
            Εμπορικά κέντρα: La Foret, Tokkyu Plaza
            Τρέντι μαγαζιά της Δύσης: Zara, H&M, Forever21 (must-go δεν έχουμε στην Ελλάδα και                   είναι και πιο φτηνό και πιο μοδάτο από τα H&M)
Σπεσιαλιτέ: Κρέπες, Βάφλες και άλλα γλυκά,  Calbee (μαγαζί όπου μπορείς να αγοράσεις τα                           περιβόητα τσιπς με σοκολάτα)
Dress Code: Ότι πιο τρέντι ή ότι πιο κουλό. 

Have fun!!

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014

Έλα να τα πιούμε!

'Οχι δεν είναι προπαγάνδα υπέρ του αλκοολισμού. Εξάλλου η κοντέσσα δεν πίνει πολύ αλκοόλ και ούτε καπνίζει. Αλλά που και που, όταν το καλούν οι περιστάσεις θα κάνω την εξαίρεση να πιω μια μπύρα ή ένα κοκτέιλ. Όταν αυτές οι περιστάσεις είναι μια απαραίτητη κοινωνική υποχρέωση τότε δεν έχω και πολλές επιλογές, έτσι δεν είναι;

Και για ποια κοινωνική υποχρέωση μιλάω; Γάμος; Βαφτίσια; Όχι φυσικά. Μιας και εδώ πέρα είναι Ιαπωνία έχουμε κάποιες... εεε... ιδιαίτερες κοινωνικές περιστάσεις που είναι μέρος της κουλτούρας της χώρας και τις οποίες οι ξένοι δεν καταλαβαίνουν (και δεν εκτιμούν) μέχρι να ζήσουν. Και σήμερα θα μιλήσουμε για μια από αυτές τις περιστάσεις... Τα nomikai (νομικάι, 飲み会), δηλαδή τις εξόδους με τους συναδέλφους από τη δουλειά για βρώση, πόση και άπειρες δόσεις γέλιου (και μεθυσμένων salarymen). Τις προάλλες βρέθηκα στο πρώτο μου nomikai και... ΠΕΡΑΣΑ ΤΕΛΕΙΑ! Αλήθεια... στις ταινίες και τις σειρές τα nomikai τα δαιμονοποιούν γιατί ο άντρας της οικογένειας προτιμούσε να πηγαίνει με τους συναδέλφους να μπεκρουλιάζει παρά να γυρίσει σπίτι στην οικογένεια του. Ξέρετε κάτι; Αν είχα και γω να διαλέξω ανάμεσα στο να περάσω ώρα με τους συναδέλφους μου γελώντας και λέγοντας ιστορίες και να ακούω κρεβατομουρμούρα... ε... προφανώς ξέρετε τι θα διάλεγα. Την κρεβατομουρμούρα! Αστειεύομαι φυσικά! Nomikai φορέβαααα!


Αρκεί το πρωί να μην ξυπνάς έτσι στον φιλικό κάδο της γειτονιάς σου. Ακόμα χειρότερα... η γειτονιά μου δεν έχει κάδους. Πού στο &%$^& είμαι;

Τα nomikai χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες. Η πρώτη είναι τα νορμάλ nomikai ή αλλιώς αυτά που οργανώνονται μια στο τόσο για την κοινωνικοποίηση και για να έχεις την ευκαιρία να δεις τον προϊστάμενο σου ντίρλα και να του μιλήσεις με απλά, καθημερινά ιαπωνικά αντί για keigo (μια μέρα θα αναλύσω και αυτό το θέμα, να μου το θυμήσετε).  Η δεύτερη είναι τα kangeikai (κανγκέεεεε-τραβάμε το ε-κάι, 歓迎会) ή αλλιώς πάρτι υποδοχής για τους νέους υπαλλήλους στο οποίο γνωρίζεσαι με τους συναδέλφους και τα πίνετε όπως στο κανονικό nomikai. Και η τρίτη κατηγορία είναι τα soubetsukai (σοοο-τραβάμε το ο-κάι, 送別会) ή αλλιώς αποχαιρετιστικά πάρτι όπους αποχαιρετάς τους υπαλλήλους που φεύγουν και τα πίνετε όλοι παρέα. Βασικά τα πίνετε... τα πίνετε πολύ. Εξ ου και το nomikai που κυριολεκτικά σημαίνει... πάρτι για να τα πιεις. Όχι να τον πιεις... ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ! ΤΙ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΠΕΙΤΕ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΒΡΩΜΙΚΟ ΜΥΑΛΟ; Όλοι είμαστε άλλωστε!

Το nomikai στο οποίο βρέθηκα την περασμένη Πέμπτη άνηκε στη δεύτερη κατηγορία και ήταν αφιερωμένο σε εμένα! Χοχοχο! Αυτό σημαίνει ότι όλοι πλήρωσαν εκτός εμού! Η κοντέσα έμεινε ευχαριστημένη από αυτή την εξέλιξη. Ήμασταν γύρω στα 12 άτομα από τα οποία μόνο εγώ και η υπεύθυνη για εμένα ήταν γυναίκες. Μπορώ να πω ότι ήμασταν μια ακριβής κλιμακοποιημένη αναπαράσταση του γραφείου στο οποίο βρισκόμαστε γύρω στους 60 νοματαίους και μόνο οι 10 είμαστε γυναίκες. Φυσικά σε όλο το κτίριο είμαι η μόνη ξανθιά, Δυτική αλλά δε με ενοχλεί... Τώρα στο nomikai... Τα ποτά ήταν τζαμπέ οπότε... ήπια. Γιατί να μην πιω; Τον άκουσα λίγο γιατί ήπια μπύρα και μετά βότκα αλλά σιγά... Δεν ήταν ότι θα πήγαινα στη δουλειά την επόμενη μέρα... Τι; Πήγα; Ωχ ναι! Βασικά δεν είχα hangover ευτυχώς οπότε κάπως τα κατάφερα να σύρω το κουφάρι μου μέχρι την ΝΤΤ (aka Cosmote της Ιαπωνίας και εργασιακό μου χώρο). Και είχαμε πολύ δουλειά την Παρασκευή... ένα πρόβλημα λύναμε, 2 εμφανίζονταν... Η Λερναία Ύδρα της Νισσάν. Υπέροχα... Αλλά πίσω στο θέμα μας!

Στα nomikai η κοινωνικοποίηση με τους συναδέλφους επιβάλλεται για να έχεις μια υγιή συνεργασία. Σε αντίθεση με τη Δυτική φιλοσοφία της ανόδου στη δουλειά με το να πατάς επί πτωμάτων και να μην εμπιστεύεσαι κανέναν (γιατί είναι όλοι κακοί και θέλουν να με προδώσουν και να κλέψουν το πρέσιους μου!!!), στην Ασία και δη στην Ιαπωνία, η άνοδος επέρχεται μόνο με καλή συνεργασία και εμπιστοσύνη. Μόνο μέσα από την ομαδική δουλειά γίνεσαι καλύτερος. Βόηθα με να σε βοηθώ λοιπόν και κράτα μου τα μαλλιά ενώ ξερνάω από τις πολλές μπύρες που ήπιαμε παρέα!

Και τι ωραίες μπόμπες που φτιάχνουν όταν τις ανακατεύεις με Ιαπωνικό αλκοόλ... Αντίο συκώτι μου!

Θεωρητικά μπορείς να το αρνηθείς αλλά δεν είναι καλό για σένα στην πορεία. Πήγαινε και πιες λίγο στην ανάγκη. Δε θα σε κατηγορήσει κανένας εκτός και το αφεντικό σου είναι καθίκι και σε αναγκάσει στην οποία περίπτωση απλά δώς του μια μπουνιά και πέρνα από το ταμείο ανεργίας την επόμενη μέρα. Ναι... αυτό δεν είναι καλό. Αλλά θέλω να πιστεύω ότι τέτοια αφεντικά είναι κατάλοιπα του παρελθόντος... που δε λέει και πολλά γιατί όπως είπα η Ιαπωνία είναι χρονοντούλαπο. Εγώ τουλάχιστον είμαι τυχερή σε αυτό το θέμα. 

Γενικά πάντως αν έχεις καλή σχέση με τους συναδέλφους σου περνάς τέλεια στα nomikai. Μπορείτε να μοιραστείτε αστείες ιστορίες, περιστατικά στη δουλειά, συμβουλές για τα πάντα και... να προσποιηθείτε το DJ με μια κουτάλα και ένα nabe (κάτι σαν ιαπωνική κατσαρόλα)... Τι θέλετε να πείτε μόνο εγώ το κάνω αυτό; Οκ. Ήμουν λίγο μεθυσμένη και υπήρξε ενθάρρυνση!!! Επίσης είμαι ξετσίπωτη και τα ξερνάω όλα στο μπλογκ μου. 

Το μόνο κακό με τα nomikai είναι αυτό που ανέφερα παραπάνω. Αν δουλεύεις την επόμενη μέρα πρέπει να είσαι στην εντέλεια. Το ότι ξενύχτησες και πρόλαβες στο τσακ το τελευταίο τρένο δεν μετράει. Το έχω ξαναπεί ότι οι Ιάπωνες σιχαίνονται τις δικαιολογίες. 


Εγώ δε φταίω σε τίποτα! Είμαι πάντα στην ώρα μου! Να ξύπναγες νωρίτερα!

Δε γνωρίζω τις απόψεις όλων των Ιαπώνων αλλά και των ξένων όσον αφορά τα nomikai αλλά μπορεί να διίστανται όπως όλες οι γνώμες από τότε που ένας Νεάρντεταλ αποφάσισε να κάνει ντιμπέιτ για το αν θα έπρεπε η όχι να κυνηγήσουν στην Άνω Ραχούλα όπου έχει φωλιά ένας μαστόδοντας. Υπάρχουν αυτοί που είναι υπέρ και αυτοί που είναι κατά. Κατά μπορώ να φανταστώ ότι είναι οι παντρεμένοι που έχουν ψυχή και θέλουν να δουν την οικογένεια τους. Αλλά για έναν ελεύθερο άνθρωπο σαν και μένα (το "Θα ζήσω ελεύθερο πουλί" είναι ο ύμνος μου, σοβαρά τώρα) αυτές οι ευκαιρίες είναι ανεκτίμητες ειδικά όταν οι συνάδελφοι σου είναι όλοι τους αστείοι και πρόσχαροι άνθρωποι. Θα πιω στην υγειά τους! Και στη δικιά μου!

Την επόμενη φορά θα προσπαθήσω να τους πείσω να πάμε σε κανένα ελληνικό εστιατόριο. Τα σουβλάκια περιμένουν!!!!