Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2015

Όχι δεν είναι των Φώτων αλλά είχε πολλά φώτα...

Ο λόγος για τους στολισμούς των Χριστουγέννων που τόσο αρέσουν στους Ιάπωνες. Που δεν είναι καν Χριστιανοί αλλά ποιος θυμάμαι ότι τα Χριστούγεννα είναι χριστιανική γιορτή amirite? (Βασικά παγανιστική γιορτή είναι αλλά ας το αφήσουμε για μια άλλη φορά.) Τα Χριστούγεννα λοιπόν, όπως είπα και σε προηγούμενο ποστ είναι τόσο αγαπητά και ρομαντικά για τους Ιάπωνες που όταν πλησιάζουν στολίζουν την πόλη με τόσα λαμπιόνια που θα έκαναν το γείτονα σου τον Τάκη, το γύφτο που κρεμάει χιλιάδες βατ στο μπαλκόνι του κάθε χρόνο, να ντρέπεται για το φτωχό του στολισμό.

Στην αρχή μου ακουγόταν κιτς αλλά όλοι μου οι συνάδελφοι έλεγαν ότι θα πάνε να δουν τον τάδε ή το δείνα στολισμό και τσίμπησα και εγώ. Αλλά αν πήγαινα μόνη μου θα ήμουν σαν τον creepy μοναχικό τύπο που τρώει πασατέμπος στη γωνία και δεν είμαι αρκετά ρομαντικός τύπος (καθόλου θα έλεγα) να πάω με γκόμενο. Άρα περίμενα να έρθει η οικογένεια και να πάμε. Φυσικά είχαμε όριο μέχρι το βράδι στις 24 Δεκεμβρίου και έτσι πήγαμε στις 23 στο Tokyo Midtown στη χλιδάτη περιοχή του Ροπόνγκι και στηθήκαμε στην ουρά για να δούμε αυτό για το οποίο άκουγα συνέχεια τον τελευταίο καιρό.

Βέβαια μέχρι να φτάσουμε η ουρά φαινόταν ατέλειωτη. Α ρε Ιάπωνες εσείς και οι ουρές σας! Διατριβή θα γράψω στο τέλος! Μας ξεκίνησαν από το Midtown και στην αρχή δεν βλέπαμε τίποτα ιδιαίτερο. Η αδερφή μου βέβαια δεν έλειψε να βγάλει φωτό μπροστά από τα γραφεία της Konami γιατί αν είσαι game developer και gamer το οφείλεις στον εαυτό σου!


Άλλοι έρχονται στην Ιαπωνία για προσκύνημα στους ναούς και η αδερφή μου στα gaming companies.


Η ουρά μας οδήγησε υπόγεια κάτω από το Ritz-Carlton και μέσα από κάτι άδειες αίθουσες συνεδριάσεων. Κάπου εκεί η μητέρα μου, η οποία έχει θεϊκό χιούμορ, άρχισε να λέει ότι αυτές οι άδειες αίθουσες είναι τα Illumination και να κάνει ότι εντυπωσιαζόταν. Ενώ παράλληλα εγώ με την αδερφή μου σχολιάζαμε δυνατά όλους τους παρευρισκομένους. Τι ωραία να κουτσομπολεύεις και να μη σε καταλαβαίνει κανείς! Για να μην τα πολυλογώ, μετά από 30 λεπτά περιπλανήσεων σε υπόγειες αίθουσες βγήκαμε επιτέλους σε κάτι καλύτερο! 

Βλέπω φώτα στο τέλος του τούνελ!!

Και φυσικά δεν παραλείπουμε να βγάλουμε μια φάμπιουλους σέλφι! 'Η γουίλφι ή όπως αλλιώς τη φωνάζουν οι νεολαίοι τώρα. Δε ξέρω είμαι γρια.

Αλλά ότι και να πω είναι περιττό οπότε θα αφήσω το βίντεο να μιλήσει!



Για κάποιο λόγο δε μπορώ να το ενσωματώσω ακόμα αλλά θα προσπαθήσω αργότερα. Και, ναι, για την αποπάνω σέλφι μιλάμε. 

Τέλος πάντων, μετά τη γκρίνια για τις ουρές και την αρχική ευχάριστη έκπληξη, ήρθαμε στην κύρια ατραξιόν του θεάματος. Οι φωτογραφίες δεν περιγράφουν το πόσο όμορφο ήταν αυτό που είδαμε οπότε το τραβήξαμε βίντεο.

https://www.youtube.com/watch?v=rswqdBrR1-g&feature=youtu.be

'Αχρηστη πληροφορία της ημέρας. Η ερώτηση "Πού σε φέρνω μωράκι;" με απάντηση "Στα καλύτερα, μωράκι στα καλύτερα!" είναι insider joke από μια φορά που είχαμε πάει παραλία με μια φίλη και ήρθε δίπλα ένα ζευγάρι βγαλμένο από τις ταινίες 80s του Στάθη Ψάλτη και είχαν αυτόν ακριβώς το διάλογο. Δεν κάνω πλάκα! Πού τα πετυχαίνω θέλω να ξέρω... Επίσης, ναι, ακόμα δεν έχω πάει Tokyo Tower. Και, ναι, δε μου αρέσουν τα i-phone και γενικότερα οι χιπστεριές της Apple. Έλα μου όμως που όλοι στην Ιαπωνία έχουν i-phone! Oh well...

Μόλις το επικό θέαμα που με έκανε να χαζέψω τελείωσε, πήγαμε για ράμεν.
ΠΡΟΣΟΧΗ! ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΡΑΜΕΝ FOODPORN. Αυτό το μπλογκ δε φέρνει καμία ευθύνει για ότι συμβεί σε εσάς και τους σιελογόνους αδένες σας.


Εντάξει πιο πολύ πλάκα έχει ομολογώ! Τα Ναρούτο μάτια!

Γενικά ήταν μια πολύ διασκεδαστική νύχτα αν και την επόμενη μέρα δούλευα κλασικά. Και είχαμε και τη μετακόμιση μπροστά μας. Αλλά ξεκλέβαμε λίγο χρόνο να κάνουμε ωραία πράγματα. Επόμενη στάση, Ακιχαμπάρα! 


Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2015

Comeback και catch-up!

Που λέμε και στο χωριό μου! Γεια σας αγαπητοί αναγνώστες! Σας έλειψα καθόλου η μπα; Επιστροφή λοιπόν στα ποστς μετά από ένα μήνα και πλέον απουσίας λόγω... μετακόμισης και quality time με την οικογένεια. Θυμηθείτε μου αν γράψω βιβλίο για τη ζωή εδώ να κάνω λίστα με όσα τραβάει ένας άμοιρος που θέλει να μετακομίσει στην Ιαπωνία. Ευτυχώς ήρθε η μαμά και η αδερφή μου και με βοήθησαν αλλιώς θα είχα κάνει seppuku (το γνωστό εν Ελλάδι χαρακίρι).

Όμως τέλος καλό όλα καλά και πλέον έχω δικό μου (καθαρό) σπίτι, δίπλα σε σταθμό και ανανεωμένη διάθεση να κάνω βλακείες... που θα κοπούν μαχαίρι γιατί θα αρχίσω διάβασμα για την επόμενη επάρκεια. Εντάξει δε θα πεθάνω κιόλας! Αν θέλω να κάνω πραγματικότητα το όνειρο μου να γίνω πετυχημένη μπλόγκερ πρέπει να γυρνάω και να γράφω! Οπότε... φωτογραφική ανα χείρας και ρεπορτάζ!

Αλλά πριν τα κάνω αυτά ας βάλω σε μια τάξη όσα έχω μαζέψει. Σε αυτό το ποστ θα κάνω ένα μίνι catch-up των όσων έγιναν τον τελευταίο μήνα και μια λίστα με τα επερχόμενα ποστ. Σνικ πικ που λέμε οι αγγλομαθείς (τρομάρα μας).

Λοιπόν που λέτε όταν ήρθα Ιαπωνία δεν είχα σπίτι. Ήμουν μια αδέσποτη κοντέσσα. Η εταιρεία μου είχε δεσμευτεί να μου δώσει σπίτι για 6 μήνες (Αύγουστο-Φλεβάρη) γιατί χωρίς εισόδημα, ασφάλιση κτλ. που πας ρε Καραμήτρο να νοικιάσεις σπίτι στην άλλη άκρη της γης. Μέσα σε αυτούς τους 6 μήνες έπρεπε να βρω ένα δικό μου σπίτι και να φύγω για να πάρει κάποιος άλλος τη θέση μου.


Και αν δεν έβρισκα, τα παγκάκια χρεώνουν μηδαμινό ενοίκιο... 

'Ετσι βρέθηκα να μένω στον κοιτώνα της εταιρείας που ήταν στου διαόλου το κέρατο (μεταφορικά πάντα, αν και κάπου θα υπάρχει πόλη εδώ πέρα με αυτό το όνομα, το πιστεύω). Έκανα μιάμιση ώρα να πάω στη δουλειά μου και μιάμιση να γυρίσω, το σπίτι ήταν στενό και μέσα στη βρώμα (δεν τόλμαγα να καθαρίσω την αποχέτευση μην πεταχτεί κανά tentacle monster από μέσα και ξέρετε που οδηγούν αυτά...) και ήταν και τόσο μακριά από το σταθμό που αναγκαζόμουν να παίρνω ταξί όταν ψώνιζα λίγο παραπάνω. Αυτό είχε πολύ κακό αντίκτυπο στην ψυχολογία μου aka πάχυνα γιατί έβρισκα παρηγοριά στο φαγητό. 

Στο μεταξύ αν εκμεταλλευόμουν και τους 6 μήνες που μου έδινε η εταιρεία μου και περίμενα μέχρι το Φλεβάρη, θα είχα πρόβλημα. Βλέπετε, τον Απρίλιο αρχίζουν τα Πανεπιστήμια (η σχολική χρονιά στην Ιαπωνία είναι τελείως ανάποδη από τη δικιά μας) και όλοι οι φοιτητές κάνουν ντου να βρουν διαμερίσματα. Έτσι θα ήταν πολύ πολύ δύσκολο να βρω σπίτι τότε. Ευτυχώς άρχισα να ψάχνω από μέσα Νοεμβρίου. Στην αρχή κοίταζα σε σάιτ που απευθύνονταν σε ξένους. ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ! Θα σε γδάρουν για να πάρουν λεφτά. Τελικά, για να μην τα πολυλογώ (είπαμε αν γράψω βιβλίο θα επεκταθώ στο θέμα), βρήκα ένα άκρως χαριτωμένο διαμέρισμα 25 λεπτά με το τραίνο από τη δουλειά μου και με το conbini ακριβώς δίπλα. Τζάμι!

Όμως η μετακόμιση είναι μπελαλίδικη και γι αυτό έκανα summon από Ελλάδα μαμά και αδερφή. Η μαμά είναι Ελληνίδα μάνα, η αδερφή έχει μείνει εξωτερικό οπότε κάτι παραπάνω ξέρουν. Έτσι ήρθαν για ένα μήνα (28 μέρες για την ακρίβεια) με βοήθησαν με τη μετακόμιση και στάνιαρα. Η ψυχολογία μου επανήλθε, έχασα τα κιλά που πήρα και σκοπεύω να μπω σε πρόγραμμα για επιστρέψουν και οι μυς που είχα πριν φύγω από Ελλάδα. Hell yeah! *θριαμβευτική μουσική* 

Μέσα σε αυτό το μήνα λοιπόν μαζί με την οικογένεια μου κάναμε πάρα πολλά και τα καταγράψαμε σε φωτό και βίντεο. Λίγο πολύ θα τα ανεβάσω όλα εκτός από τα γκαρίδια μας στο Karaoke. Το ξέρω ότι θα θέλατε πολύ να μας δείτε να δολοφονούμε το Fantastic Baby των Big Bang αλλά σέβομαι την επιθυμία της αδερφής μου (και δεν είμαι και τόσο ξεδιάντροπη χοχο) και θα το θάψω στα έγκατα του PC μου. 


Επίσης κλασικά συνεχίζουμε να ανεβαίνουμε στα καρουζέλ σα να μαστε 5χρονα. Και να φωνάζουμε "Μαμά, μαμά!" /true story. Όλο το Disney Sea μας άκουσε. I REGRET NOTHING!

Ωραία λοιπόν! Τι καλό θα δείτε στη συνέχεια στο μπλογκ:

1. Roppongi Christmas Illuminations
2. Akihabara/Maid Cafe
3. Disney Sea
4. Asakusa New Year's Celebration
5. Odaiba/Baratie One Piece Restaurant
6. Disneyland
7. Ueno Zoo
8. Square Enix Cafe

Πωπω! Πώς θα τα γράψω όλα αυτά; Πρέπει να το κάνω για να μην ξεχάσω το πόσο τέλεια πέρασα. MΑΜΑ! ΤΑΖ! ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ! ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΚΑΝΟΥΜΕ! 
Και όποιος από τα φιλαράκια μου έρθει Ιαπωνία, ας μου ρίξει σύρμα και θα τον/την πάω σε πολύ ωραία μέρη. Αυτό πρέπει να κάνω. Να γίνω ξεναγός στο Τόκιο... *Ονειροπόληση* Εχμ! Λοιπόν, έτοιμαστείτε για το πλήρες comeback!